تُنھنجي اک جي نِشاني سان، هي ظلم ٿيو برپا،
جيڪا قيامت اچڻي هئي، تِنھن کان اڳ ئي ٿي ويا سٽڪا.
تُنھنجي نازڪ نيڻن جا، هي ناپ ڇُپيا نستر،
هر وار جا زخم ايئن، جيئن ڏنڀ جا هُجن چٽڪا.
مون کي پيارين تہ اڄ پيارين،سُڀان ساقي هجان نہ هجان،
هڪ پيالو ڏي ٻيو ڏي، ڪي مئي جا هجن مٽڪا.
ور ور هي وارن جا، هيءَ وڪڙ ۽ وروانۡ ڏس،
هي ڪڙيل ڪُنڍا ڪاڪل، ٿا ڪُهن ڪري ڪٽڪا.
هي ڪڪر ڪارا اُڀ تي، جهڪ جهڪڙ اُٿيو طوفان،
گهن گهور گهٽائون ٿيون، وڄ اُڀ کان ڏِنا ڪڙڪا
چانگ مانجهي اِمن منزل دُشوار بہ ٿي ٿي سگهي،
هر موڙ کان نڪري هليس، سئو وڪڙ ڪري وٽڪا.