نہ تون ڇيڙ مون کي، مان خاموش آهيان،
نشيلي وهي آ، مان مدهوش آهيان.
منھنجي زخم کي، کُليو رک ڇڏي ڏي،
آلي فٽ زخم جي، آغوش آهيان.
ذهانت رکان ٿو ۽ دور انديشي،
مگر مئي قدي ۾ مان مئي نوش آهيان.
دشمن کي منھنجي طرف کان سلامي،
انھيء جي بيزاري جو جگر گوش آهيان.
اي بادِصبا تون وڃي چئو سڄڻ کي،
تہ ڪلھہ کان وٺي مان بيھوش آهيان.
اِمن چانگ مانجهي حقيقت کي ڄاڻج،
هن جي حُسن جو عجب جوش آهيان.