شاعري

غزل جھڙي جَواني

اُستاد امام الدين تخلص امن آزاد مانجهي ضلع خيرپور، تعلقي فيض گنج جي ڳوٺ صاحب خان چانگ جي هڪ غريب گهراڻي ۾ جنم ورتو. ھو ھڪ استاد ۽ قبل شخص ھيو. سندس مٿان ڏات مھرباني ڪندي رهي. هُن جو ڪُجهہ بہ لِکيو، سو عشق وچان لِکيو، هُن کي اندر جي سِڪ ۽ اُڻ تُڻ سڀ ڪُجهہ لکرائيندي رهي . تمام حِساس شخصيت جا مالڪ هُئا ، هُن درد کي ايترو تہ محسوس ڪيو جو شاعري ڪيائون.

Title Cover of book غزل جھڙي جَواني

¬

¬
اِجازت ڏيوم دل وارا، ڪري ڊُڪ ڊوڙ پوپٽ پڪڙيان،
اڇي ڏاڙهي ۾ ننڍڙو ٿي، ڌاڳي ۾ ڪو ٻِنڊو جڪڙيان.
ٻاتڙ ٻوليان، هيڏان هوڏان، ڳيرا ڳوليان آکيرن ۾،
ڀري جهوليون پٿرن جون، ککرن کي کڻي کڻيان.
جهلي جيڪو شرارت کان، ڊڄي ان کان ڪيان پاسو،
ٽيڊي اک سان ڏئي پاسا، جيڏن سان جيءُ ڏاڍو جڪلڙيان.
ڪڏهن ڪٻٽي ڪڏهن ملھہ ۽ ڪڏهن ڪم ۾ گينگهايل مان،
وري ڏس راڳ رنگ رس ۾، خوشين ۾ سئو رنگ ڀريان.
پڙهڻ سان مان رکان دل ٿو مگر ٻيا ڪم بہ مِٺا ڏاڍا،
چوان جيڪر هجان واندو، رُڳو کل ڀوڳ تي ڀڙيان.
محبت جي ملي مون کي، هجي دشمن ڀانئيان ساٿي،
ڀوري دل جو عجب ڪم آ، نڪو ٿو ڌيان ڪو ڌريان.
هجي ڀت سڏ ۽ هُلچو ڪو، هجي ڪو ميل ڪڪڙن جو،
نہ شل ملي اهڙو وارو، چري دل کي وڃي پليان.
اِمن ناحق ڪيو مون سان سڄڻ جي بي رُکي برسر
نہ ٿئي ڪو غم هجان ابهم، يا پيالو پيءُ ڪو انت ڪريان.