حال منھنجو اِهو آ، جيڪو ٿو ڏِسين،
مون کان منھنجا مِٺا، پوءِ تون ڇو ٿو رُسين.
ڪُٺو ڪنھن ڪُسي ويس، ڀلا ڪنھن ڪُٺو،
ڏٽو ڏئي ڪُٺو جنھن، نہ پيو تِنھن پتو،
هُن جو هٿڙو ٺريو، باقي ڇا ٿو پُڇين.
رُسين تون خُدا سون، خُدا وڃي رُسي،
پر جي پرچي پوين تان، خوشي سان خوشي،
عام عيدون جُڙن، جي نظر هڪ ڏسين.
وُٺا ڪينَ سانوڻ، تتل بر وُٺا،
ڪاڏي ويون بھارون، گُل وڻن کان گُٿا،
ٺاهين تون ٿو ڊاهين، جنھن تي هٿ رکين.
ڏسو باغ گُلشن ۾ گلڙا ٿا جهومن،
مِڙي ماڪ آئي، تن لاءِ عموما،
امن ڪيئن روئي ٿو، رُٺس مه جبينۡ.