ڏِس خيال اندر جو کولي، تنھنجي روح ۾ رب ٿو ٻولي،
چيو پاڻ خُدا، نہ آهين اُن کان جُدا،
تنھنجي دل جي سدا، آهي رب جي ادا،
اُنھي ذات کي لھہ تون ڳولي.
تون پاڻ ۾ پنھنجو پاڻ آهين، پاڻ لاءِ پيو ٿو ڪاهين،
ڪجهہ جاچي تہ ڏس، پنھنجي پاڻ کي پس،
تنھنجي تو ۾ آ چس، تو ۾ ڪانھي ڪا ڪس،
ڏِس ڦول اندر جو ڦولي.
تنھنجي ذات صفات صفاتي، تنھنجو سير عدم اثباتي،
تنھنجي ذوق ۾ آهي ذوق ذاتي، جنھن پاڻ ۾ پاتي هوندي جهاتي،
اُن لنئون پڪي آهي لال لاتي،
توکي ڀُل نہ ٻي ڪا ڀولي.
جيڪو سِر صحيح ٿو سُڃاڻي، پنھنجي من ۾ موجون سو ماڻي،
ڀري پيغ ڏِئي جِئي لال جِئي، ڇو نہ مست ٿئي ساقي ڏئي پيو ڏئي.
مانجهي عشق جي اوٽ جي اولي.