مون کي شھر جي آب هوا وڻي ٿي،
آيو سڄڻ اڱڻ، اڄ هر ادا وڻي ٿي.
درگذر ٿيو اثر، جو اڳي هو جدائي جو،
اڄ مزو آ مُنفرد، خدا جي خود خدائي جو،
هر گل جهومي جهرمر ڪري غزل پڙهي وفائي جو،
هي رات ڪا راحت ڀري، ٿيو سال سڪ سجائي جو،
هر چيز جي زبانۡ مٿي، خيرِ دُعا وڻي ٿي.
هن غير جو هٽايو ۽ هيڻو ڏسي لُٽايو ٿي،
هر موڙ تي مسڪين سان، ڦُڙتي ڪري فٽايو ٿي،
جنھن سورن ڏکن پاپن اندر، ڏاڍو هن ڏُکايو ٿي،
هر در اسانجو بند ڪري، کڻي بيوس جنھن بنايو ٿي،
ان ڪم ظرف جي محفل اندر رنجش ۽ رُسوا وڻي ٿي.
اي امن بھارن ۾ مظھر مزو ڀرپور آ،
ساوڪ حُسن ۽ سونھن ۾ نِرمل وڏو ڪو نور آ،
جهونۡڪي تي جهومن گل ڏسو ۽ بادل جي مخمور آ،
هرڪا دل خوش ٿي لڳي، دشمن وري ٿيو دور آ،
هر مرض جي حاصل دوا ۽ محفل بہ وهوا وڻي ٿي.