صنم ويو، وري بس پُڇڻ ڪونہ آيو،
هي هِهڙو حال منھنجو ڏِسڻ ڪونہ آيو.
گهڙي هڪ گذارڻ، اوکي انوکي،
سڄڻ ري ڏٺم ڪينَ، پلڪ پل ڪا سوکي،
ڪيو نينھن نشانبر، لڪڻ ڪون آيو.
پنھنجو وقت پيارا، مون صبر سان نڀايو،
ايڏو عشق آفت، سو پرتئون پچايو،
ڇڏيم روڄ روڊن، ڪُڇڻ ڪون آيو.
ڪيڏا خط نياپا ۽ قاصد اُماڻيم،
ڪيم سڀ جتن ۽ هر هربا هلايم،
ڪيم پاڻ پنڌڙا، ٽِڪڻ ڪون آيو.
اِمن چانگ مانجهي، هجو خوش سدائين،
اڱڻ من اسان جي، تون ڪڏهن پير پائين،
اُميدن سھاري هٽڻ ڪونہ آيو.