بي قراري جان ۾، جيءُ نِماڻو ٿو جُکي،
انتظاري ۾ مِٺا، ڏيل ٿو هر هر ڏُکي.
ٿو خُدا هڪ مونۡ ڏِسي، تو سوا ڄڻ رب رُسي،
دل سڄڻ تو ريءَ دُکي، ڪا دوا ڏي جِنۡد بچي،
دم وِڌو ديدونۡ سَٽي، مرض ۾ ٿو هانۡ لُڇي.
مان مران تان خون هي در سنئون دفنا نہ هي،
ڪر اهو اِحسان هي، پورجو نا جان هي،
مون ڏجو من مان هي من مِٺا ڪو ڪُجهہ پڇي.
ها صنم سي ياد ڪر جي ڪيا تو ها انگل،
تن مٿي ڪھڙي طرح تو ڏٺا منھنجا عمل،
پو تہ بس مانجهي امن دل لڳي ٿي سِر سٽي.