ساگر ۾ جيترو پاڻي گهانگهر ۾ ڀري نٿو سگهان،
وس کان ڳالھہ ٻاهر آ، ڪجهہ ڪري نٿو سگهان.
دِل جي تمنا دِل جي حسرت، رِڻ ۾ ٿي ڀٽڪي،
جِتي دماغ ڪم نہ ٿو ڪري، اُتي دل ڌري نٿو سگهان.
بھارُن ۽ سانوڻ جي سانون نِظارن ۾ سڄڻ،
مجبور اوهان کان ٿي، ڪڏهن پري نٿو سگهان.
اِمن نٿو لِکي سگهان غزل، ڏات ڏانءُ ڪِٿان آڻيان،
مڙئي لکڻ جي هَير آ، ڇڏي نٿو سگهان.
تنھنجي هِن پيارسندو نئون دستور ڏِٺم،
وڏا مغرور ماڻهؤ گهڻا مجبور ڏِٺم.
جنھن کي تنھنجي عشق سندو جِن ڀوت لڳو،
سڙئي هن ڏنڀ وانگر نوان ناصور ڏِٺم.
تنھنجي نئين چال ڏسي عاشق بي حال بڻيا،
تنھنجي هي جلوه گِري، سڙيو ڪوهِ طور ڏِٺم.
مِٺا محبوب ماڻھوءَ مُئا هن موج مٿي،
حورون ۽ مَلَڪَ ڪلئي مئي مخمور ڏِٺم.
ٻيا ڪم ڪار ڏِسو، ٻيا وهنوار ڏِسو،
پر نہ هي پور پليا، وڏا گهاءُ گهور ڏِٺم.
ڀلا هي چانگ اِمن ڄاڻي، سڀ ڪوئي سندس،
تنھنجي هن چاھہ اندر چِڪناچُور ڏِٺم.