وڙهي پوندين وڙهي پوندس
کلي ڏيندين کلي ڏيندس.
ڪندين جيڪا هلت مون سان سا توسان،
جيڪو ٿم حال پڪ سان ها بس هلي پوندس.
ڏيندين جي قُرب تون مون کي ماشاءَالله،
جُهلي پوندين تہ اي پيارا جُهلي پوندس.
جيڪو ڏيندين سو وٺندين ٻيو ڀل ڇا؟
امن سان راھ ويندي ملي پوندين تہ ملي پوندس.
چڱائي منجهاڻين سان برائي برابر،
۽ برائي ڪندين تان چڱائي برابر
وڙهن ۽ وِچڙن، ڄُنڊا پٽ چوڌاري،
اِهو سڀ ٿا سمجهن ڀلائي برابر
ڪڍن پير هر پل اٽڪل سان ايڏا،
ڪِريو سو نہ اُٿندو، سِڌائي برابر.
بُرائي جَي عِلم ۾ قابل ٿا ڏِسجن،
چڱائي جي پاسي نہ پائي برابر.
امن چانگ مانجهي جاچي سڀ ڏِٺا ٿم،
ڪوڙا ڪُل چڱا هن چوٿائي برابر.
مڇاڻي منجهاڻي وِڙهندا نہ مُڙندا
هڪٻئي کي شايد ڪھندا نہ مُڙندا
دل ۾ ڪٽر پيو، غُصي ۾ ٿا گُونجن،
هر وقت ٺھن دا ۽ ڊهندا نہ مُڙندا.
چڱا اڄ ٿا ڏِسجن سمورا ويڳاڻل،
هي لوڀي ۽ لوفر لڙندا نہ مُڙندا.
پنڌاڻي پاڙو بہ ائين ويو اسان کان،
ڀت سڏ مان هي بہ ويندا نہ مُڙندا.
هنن لوفرن ڪئي آ ٽامي جي ڌرتي،
آخر پاڻ ان ۾ ٻرندا نہ مُڙندا.
امن چانگ مانجهي چڱا ٿا ڪنبن اڄ،
اجايا حوالا چُرندا نہ مُڙندا.
____________
07 فيبروري 2003ع تي هي شاعري ڪئي وئي. خُدا جي قدرت سان ائين ئي ٿيو تہ هي ٻئي پاڙا چانگن جا پاڻ ۾ وڙهي پيا ۽ قتل ٿيو. ۽ هڪ ٻئي جي سڏ ڀت مان بہ هليا ويا.