شاعري

غزل جھڙي جَواني

اُستاد امام الدين تخلص امن آزاد مانجهي ضلع خيرپور، تعلقي فيض گنج جي ڳوٺ صاحب خان چانگ جي هڪ غريب گهراڻي ۾ جنم ورتو. ھو ھڪ استاد ۽ قبل شخص ھيو. سندس مٿان ڏات مھرباني ڪندي رهي. هُن جو ڪُجهہ بہ لِکيو، سو عشق وچان لِکيو، هُن کي اندر جي سِڪ ۽ اُڻ تُڻ سڀ ڪُجهہ لکرائيندي رهي . تمام حِساس شخصيت جا مالڪ هُئا ، هُن درد کي ايترو تہ محسوس ڪيو جو شاعري ڪيائون.

Title Cover of book غزل جھڙي جَواني

هــي روح جــزيـرو، جــيون ڦـــارون، تــن تـــسي ۾ تـــانـگهہ تڙپ،

هــي روح جــزيـرو، جــيون ڦـــارون، تــن تـــسي ۾ تـــانـگهہ تڙپ،
تنھنجي جيءُ ۾ جـاءِ گــهڻي، تــون پنھنجـي حُــسن سـان ڀــــــر ڪـا ڀــرپ.

اي رمــتا! تـون تـند تـار وڄـاءِ، ڪـا تان لـڳا ڪا، ڪـو تن تڳي،
تـوکي سِر گهرجي، هي سر حاضر، مون کي سر گهرجــي، ڪــا ســوز ارپ.

تـون فــرق نہ رک منھنــجــي اُلــفت ۾، اڄ پھرون چــڪر ۽ آخــر تــا،
تنھنجي سونھن سـرپ جـي پُــوڄــــا ڪـندس، مــن شـرف مــنھنــجي جــي رهجي رهپ.

مان پنھنجي منھن ٿو تڙپان لـڇان،تــون پنھنجــي مــنھن ٿــو يـــاد ڪــريــن،
هي سســتو ڪـم تہ ڪـــونھي ســڄــڻ، ڪــم ڪــانہ اينـدي اڄ ايــڏي ڍرپ.

اڄ ســاقــي ڏي ڪــا ســوائي ســخي، هــي ڇُــلـڪــي ٿــو مــئي جـام بـــريــن،
ڪو پــيغ ڀـــري ڏي نــاز ڪــري، هــن مــحــفل ۾ بِــنا مــاڻ مـــرپ.

بــرکـــا رت ۾ سِــر جــي بــجـــاءِ، ٿـــي دل جُــهڪي هــنن قدمن تــي،
هـن چــمــڪ دمــڪ چــانــڊاڻ چــاسيــنگي، مــنھنجي ڪــئي آ جــان جـــهــڙپ.

چــانـــگ مانجهي امــن اُجــهـاڳ بــحــر تــون، پــيار پٺـــيان ڪــر ســير ســفــر،
هـــــي جــــانـــي لاءِ ٿــــو جـــيءُ جُـــکي، جــنــد جـــان جِــــسم ۾ نـــاهــي سھپ،