سرائڪي ابيات دل دردِ در بيان مَحبُوب المهتابُ
آگ اندر وچ عشق دي آتش، پيار ڪِتا هي پئمال وَ پال،
رب پاڪ ڪڻون دُعا پيا پِنندا، پاسي يار دي هووان نال و نال،
امن خوشحال هووان هزار سال، ڪي خوشيان ڪرون سال و سال.
اهڙي يار پرين دلدار سڄڻ دي عمر هووي ڪا صديان سال،
هڪ دِن سمجه سال هووي، هر ماھ هووي عيسويان سال،
ميڏي دل اکيندي سدا حيات هوون، وِنگا نہ ڪري ڪوئي وال،
امن ساڏي قسمت تي اسان ڄاڻون، او رنج نہ ڏيکي ڏک تي ملال.
لُڪ نھين هڻ لوڪ ڪنون، نروار عشق نروار رهي،
هر حالت وچ تيڪون پارت هووي، قائم قرب قرار رهي،
چاهي روز پرين ديدار ڪران، تب طلب تُساڏڙي تار رهي،
امن عشق هڏان آڻ گڏ ٿيا، ڪيفي خوب خُمار رهي.
ول پرين ميڪون ڪل نھين، تُسان ڪيھا مشورا مِل ڪِتا،
متان مسڪين ويچارا مار سٽو، مين ڏوُھ گُناھ نا تِل ڪِتا،
رڳا قرب تُسان نال ڪر ٻيٺا، لک لوڪ ميڏي لئي ذِل ڪِتا،
پرين تيڏي وفا ڪون جس هووي، تين آوڻ وڃڻ دا جهل ڪِتا.
فڪر سدا هي يار تيڏا، ٻيا ڪم ڪاروبار نھين،
اها گهڙي نھين ميڪون قسم تيڏا، جنھن وچ تيڏي سار نھين،
دل کس تي پرين بي وس ڪتئي،اهو ويچار والا وهنوار نھين،
امن درد پرين دي بي سُور ڪِتا، ڪيوين ڪران ڪوئي قرار نھين.
ڳهر ڄڻ سڪرات والا، هردم ميڪون هوش نھين،
سور تيڏي لک گهور ڪران، مين يار تيڏي آغوش نھين،
امن آک ڪڏان ميڏي اڱڻ آسين، نت روحڙا خوش خويش نھين.
فيراق حُسن دا جنھن ڪون لڳا، سو اُجڙ ويسي هر ڪار ڪنون،
عشق دي تيز ڪٽاري ڪپ سَٽي، خيال ڀُل ويسي ڪم ڪار ڪنون،
نہ ساڳا ڀاڳ ڀيڙا رهي سڀ تنگ هوسن بيڪار ڪنون،
امن عشق وَ محبت دي رنگ تون صدقي، ڪم گهنين عقل ويچار ڪنون.
بس جگر گُلان دي جوت اها، پر چوٽ لڳي ٿي ٽڙ ڳيا،
جُدائي دي جوش خروش اندر، سوز دا زخمي سڙ ڳيا،
امن اِهنۡ درد دا زخمي عام نہ بچدا، مگر ميڏا سِتارا چڙھ ڳيا.
ڄم ڄرم ننڍي عمر ڪنون، ڏک سور سموري ساٿي،
درد غم ٻي گذر غريبي، ڳئي گذر هجر دي حياتي،
اسان ڪڏان نہ ڪُلفت ڪِتي، نڀائي اگر جَي لاتي.
ڄم ڄرم ننڍي عمر ڪنون، ڏک سور ڏِکالي ڏيندَي هن،
تانگه طلب وچ آنگه نہ آوي، دن سانگ ڪِتي پئي سڙيندي هن،
امن عشق اِهنۡ جهان اندر، سوائي پيار دي پاند نہ پليندي هن.
ڇرڪ تساڏا هجر والا، فيراق فڪر وچ ڦٽيج ڳيانۡ،
گهر مال تي عزت آبرو، برباد ٿي بس لُٽيج ڳيان،
جواني جوڀن تي عيش خوشي ڪنون، مُشڪل اندر مٽِج ڳيان،
امن اِهنۡ عشق دي تيز طوفان دي اندر، سکڻا ٿي سٽيج ڳيان.
اڄ تہ اهڙا سور اندر وچ آڻ ٻيٺا، لاعلاج طبيب جراح ڪِتا هي،
سُڌ خبر مُور نہ پوندي، تہ درد ڪيوين يا ڪِٿا هي،
مين تہ ڦاس ڳيا اِهنۡ فِراق اندر، واھ جو جهان ڏُکان دا ڏِٺا هي،
امن اهو هي عشق دا ناحق، جيڪو دل تي اسان سَٺا هي.
سانوڻ سُونہ ان بھار ديان دل قابو نہ رهندي اُداس ڪنونۡ،
پلپل هلچل هر هر پريشان پرين، سڄڻ دي پياس ڪنون،
حال احوال رڳا مين پُڇدا تيڏا هر ڪنھن عام تي خاص ڪنون،
امن ڳل جان هڏي ٿي ڳئي هي، انہ ان چئين گهڙيان دي چاس ڪنون.
ظلم ايڏا تيڪون روا نھين، هڪ مظلوم مٿون ايڏا سِتم ڪرڻ،
سنگتي ساٿ ڇوڙيندا ڪونھي، آندا اکيان ڪون شرم ڪرڻ،
امن ميڏي زخم جگر دي تہ هُڻ ٺر ڳئي، آئي ڪانہ اڳي تيڪون مرم ڪرڻ.
محبوب ميڏا ميڪون ساڙ سٽيئي، تون غيران دي صلاح من ڳيا،
ننڍڙي لا دي يار ياري تون، زور زوري تي ڇِن ڳيا،
نال ٻِنہ ان دي خوش پيا وسدئي، ميڏي نالي آکيئي اهو ٻَن ڳيا.
امن ميڏي مُئي من محبوب ميڏا اِهي وفائين تيڪون ياد آون،
رقيبان وِڙهدا طعني سهدا، لکين لوڪ وِڙهڻ لاءِ تيار رهن،
ڀلا ڪيھا اِنہ ان عاشقان تي ڏمر ٿئَي، وتي گهڙي گهڙي گهاءُ جهلن.
شاعري آکڻ دل دي هيٺون رووڻ ڳاوڻ رمز رِنداني،
احمق اڌوري عشق نہ ڄاڻن، نہ قرب ڏيون قُرباني،
سِکڻ لکڻ سولا ليڪن حرف نہ سمجهن حقاني،
امن عشق دي دشمن دِلون نہ ڦولن، جو آيا هي گهر دِلجاني.
جيڏي ڪيڏي يار تيڏي، ڏاڍي هي ڏَيٺ،
عام الاهي عاشق تيڏي اوڙي پاڙي دي سيٺ،
سڀ ڪو وتئي دلاسي ڏيندا، ڦٽ رکيندئي هڻ فيٽ،
امن دل دا ساجن تہ هڪڙا هوندا هي، باقي ڀري تہ وتي هرڪو پيٽ.
هرڪو وقت گُذار ويندَئي، مگر ڏينھن ڏکيا نہ گذر ويسي،
گهڻي ظُلم ڪر هڻ ڪُجهہ بہ ڪرين، سوا تيڏي سھڻا وِسر ويسي،
ناسُور پراڻي پڪي ٿي ڳئي، سکي يا ڏُکي گُذر ويسي،
امن ياد رهسن ڳالھين پراڻيان، سي بہ نڪتي دم ٿي صبر ويسي.
سر نسر ڳئي ڳيا سال گُذر، ولا موسم ساڳي آئي،
ناسور پُراڻي جاڳ ٻيٺي، نہ وڻندا باپ نہ ڀائي،
نہ دنيا دولت صحت سمجهان، تيڏي سوا سُڃائي،
امن ياد ڪر دل رو ڏيندي،سالان پُڄاڻي جُدائي.
هڪ عشق زخم ٻيا ناز سِتم، رنگ رُوپ بدن دا اُجڙ ڳيا،
درد فيراق دل ڦٽ رکي، جڏان ڪنون پرين وِڇڙ ڳيا،
امن اهين ناسُور هي چُور ڪِتا، ڪيوين ڇوڙ پرين تون پچر ڳيا.
من مصيبت عشق دَي آيا، رب رحمت وچون چا رحمت ڪِتي،
غير دا غلبا چارئي طرفينۡ، جڏان نال سنئيان دي مُحبت ڪِتي،
آپڻيان پرايان ڪانہ رهائي، ڪُلئي قرب ڪر ڪُلفت ڪِتي،
امن نال محبوبان نِڀا مين ويسان، جنہ ان نال هي مين غُربت ڪِتي
ياد پرين قربان وڃان، ڪيھي ڏوھ بھاني جهل پير ڳِيون،
اڳي روز مِل کِلدي هاسَي، ڪيون نانگ والا رک وير ڳيون،
مين مجبور مٺا تون مغرور سفا، اي ڪر ڪهڙا انڌير ڳِيون،
امن خوشيان دي جشن اڄ گُذر ڳئي، خُوشيان مِڙئي ميڙ ڳيون.
عمر سڄي اهو روپ نہ هوسئي، آخر نال مٽي دي ملڻا هي،
گهڙي سوا دا کيل تماشا، پڇي ٿي مُسافر هلڻا هي،
امن ڪُلفت ڪدورت ڪڍ دل صاف ڪرين، اِهين قرب اندر ڪُسڻا هي،
متان منڙا ڀُليج پووين تہ سو سال صديان اٿ رهڻا هي.
ايڏيان بي پرواهيان ڀورل سائين، باھ لڱان ڪون لا ڇوڙيئي،
سَتا ست روز اُڻ تُڻ، جهڻڪان ڏي دل مٽا ڇوڙيئي،
امن قريب رقيب ڪل قرب نہ ڏيون، مُلڪ مينۡ ڪنون فِٽا ڇوڙيئي.
اهو ظُلم قھر ڪم ڪونہ آسئي، چار ڏينھن بھار دي ڏيک نہ ڀُل،
اهو حُسن جواني سدا نہ رهسئي، روز هوندا تون ڪيون رُٺل،
من ڪڏهين کِل الا شل، مين قرب تيڏي دا هيان ڪُٺل،
امن پلڪ گهڙي دي ناز تيڏي ڪي ئي عاشق ڪِتي مست قتل.
محبوب ميڏا متان مذاق ڪرين تہ اي عاشق مجنون مارڻا هي،
تون نال غيران دي خوش وتئي، مڙئي جگر اسان ڏا جلاوڻا هي،
مڪر فريب دي نال ميڪون، تيڪون قاتل زهر پلاوڻا هي،
امن ڪڏان بہ تيڪون ڇوڙ نہ ويسان، تيڪون نال اپڻي ملاوڻا هي.
ثابت ڪر گُناھ مين تي، مينۡ مين مظلوم ڪيھا هي ڏوھ ڪِتا،
روح رنجا ڪي راک ڪتئي، ميڪون درد تيڏي هي روھ ڪِتا،
طعني مهڻي لوڪ ساري دي، تينۡ عاشق نال اندوھ ڪتا،
امن دي سانول دل ٽوڙ ڳيون، تين ٻئي هنڌ وڃ وِرُونھنۡ ڪِتا.
جڏان عشق اندر وچ آڻ ٻيٺا، ميڪون ڪل پئي تہ ڪير هيان،
مستي موج عميق بحر دي، مرد موچارا مٿير هيان،
من اندر نہ ڪاڻ ڪنھن دي، مين دل دا ڪيڏا دلير هيان،
سُور ميڪون هي اڪسير ڪِتا، مُنڪر دا امن وَير هيان.
ڏاڍا خوش وتئي، شالا خوش هووين، تون غيران نال رلدا،
ٻانھن لُڏا ڪي قدم پيا چاوين،خوب خوشي وچون کِلدا،
امن آکي محبوب ميڏا خوش مگن وتئي، ڳيا عاشق تيڏا ڳلدا.
درد تيڏي دلگير ڪتا، هزار زخم هان اندر،
پلپل پياس اداس ڪتا، عشق دا چڙهيا ڪان اندر،
هَس هَس سھان طعني لوڪان دي، نھين گلا ميڪون زبان اندر،
امن سر صدقي سو وار ڪران، ميڪن محبت دا هي مڪان اندر.
تيڏي وفا پرين، بنا مُلھ هي ميڪون خريد ڪتا،
پيار ڀري اِهي اقرار تيڏي، محبوب هي مُريد ڪِتا،
تيڏي ميڏي دشمن ظالم، اُنہ ان زخمي هي شديد ڪِتا،
امن وقت وچ تيڏي کل الاوڻ، مست ميڪون مزيد ڪِتا.
تيڏي وفا پرين ايڏي تہ دل ڪون وڻي، بس هروار اهي تيڏي نيڻ چُمان،
اِهي مئي مستي دي چشم نماڻي، ويکڻ ڪيتي پيا پرين راھ پنڌ پُڇان،
ميڏا سِر سوڌا گهر ٻار صدقي، تون سِر ڪپين مين ڪُجهہ نہ ڪُڇان،
هلڪي بازي نھين هِجر دي، امن درد فُرقت وچ پيا لُڇان.
ميڪون يار محبوب سڄڻ هڪ دل وچ وڏا ارمان اي،
تيڏي ميڏي مُحبت ڪيتَي، سڙ ڳيا هڪ شيطان اي،
او هر هر ميڏي عيب پيا ڳولي، بُڇڙا رکي بھتان اي،
امن هڪ ڏينھن او پڇتا کڙسي، اي کُليا عشق دا ميدان اي.
لوڪ ڪيڏا بي ڪل سارا، عِشق وچ گهاري گهت ڄاڻي،
ڏُون دي ڪلفت ٿيوي، اهو خيال اندر وچ ڪِٿ ڄاڻي،
بي درد زمانا ظُلم ڄاڻي، نينھن دا نالا مٽ ڄاڻي،
قسم اِسم تي اعتبار نھين، امن فنا ڪر رُڳا فٽ ڄاڻي.
پرپُٺ ٻھ گلا ڪرن، سا ٽولي بي ڊولي،
قرب عزت دا خيال نہ ڪردي، رڳا پچر ٻيٺي هن کولي،
خُدا دا ڪوئي خيال نہ ڪر دي، رڳا ٻيائي زبان تي ٻولي،
آکي امن سِر وڃي تہ صدقا ٿيوي، جند جان پرين تون گهولي.
هر ڪوئي اپڻي خيال تي هلدئين، سڀ دي اپڻي ڳالھ اي،
اپڻي واتون آپ الاوي، اپڻي سُڻاوي چال اي،
چڱا چڱي راھ ڏسيسي، مُٺي دي هوندي مُنڌل مقال اي،
آکي امن سچي نيت ڪچي نہ رهندي، توڙي صديان سو سال اي.
درد واليان دي مقال سُڻو، ڪيھا فقيراڻا حال اي،
چاتي گهمدي زخم عناصر، عشق پِيھ ڪِتا پئمال اي،
امن هردم منھن دردڪشي وچ، بِرھ بِنھ ڪتا بي حال اي.
ناز تيڏي جِند ڳال سٽي، ڪيھي درد شمار ڪران،
ڪيھي گهاءُ ڳڻ ڳڻ آکان، ڪيھي پِرت پچار ڪران،
هڪ زخم هووي تہ مُنھن ڏيوان، ڪيھي ڪنھن ڪون معيارڏيوان،
ڪُسڻ ڪڙي نہ عيب ساڏا، عاشق عشق شڪار،
رت ماس هڏان دا خُميره کاندا، ڪمزور ڪريندا قنڌار،
اي بہ سچي مجنون سِر ڏي کڙدي، پئي قھري ڪُهي تلوار،
آکي امن جو سِر سھاوي، سو عشق دا رکي اِقرار.
بات اِها رات ڏينہ ان ميڪون، ڀلا مشڪل آخر ڪيا هي؟
هر هڪ مسئلا، مُونۡجه مُونجهاري، اِهنۡدا حل آخر ڪيا هي؟
محنت، مزدوري، جفاڪشي پوري نھين هر ڪل، آخر ڪيا هي؟
اي عشق دي بارش، بار غمان دا، دِل دي اُٿل، آخر ڪِيا هي؟
ياد تيڏي اقرار پُراڻي، سي قول ٻول ڪُل ياد کڙي،
در تيڏي عشق مجنون، ڏِتي دانھن ڪُلئي فرياد کڙي،
ڪَنب ڪَنب ڇاتي ڇُڙا ويندي، نينہ ئون نماڻي ناشاد کڙي،
ڪر ڀال ڀلا اي ڀُورل سائين، امن عشق دي دفتر آباد کڙي.
راڳ روح ڪون راحت ڏيندا، مگر ويندي دل بہ قرب چه ڪڙدي،
کڙل دل حرڪت ڪري جڏان، خوشبوء اُٿندي سُر دي،
رت خون سڙ ڳيا، ويندي دل لکان دي ڀُردي،
دل جنونِ عشق سينا ستاوي، پئي ڪاتي قُرب دي ڪُردي.
راڳ رت تازا ڪري، ولا ٺھي ل رت بہ ساڙي،
ڏُوهئي پاسي تار پرين دي، سر سولي چڙهي يا غم اُفٽ ماري،
امن نرم دل دا کاڄ سمجهو، لھ ڏُک ويندي سُڻ ساري.
کڻ وانگر ٿي ٽُڪر وڃان، سڪ وچ ساجن ويکان،
ڦران ڦتڪان فيراق هِجر وچ،ٽُٽ ڳيان ڪُل ٽيڪان،
هيڻا هڏ دل دا ڌڙڪا، وهي رت خون اکين چُون رَيکان،
آکي امن درد نہ جنھن دي دل ڪون هوسي، سُڻو روڄ الاپي چِيخان.
شابس هووئي وَي پڳ مٽ سنگتي، تين ڀي نوين وڃ يار ڪتي،
ڪُهڻا سنگتي ڪُھ ڪاتي نال، ولا مين مٿون تين وار ڪِتي،
امن مين ڄاڻان، ميڏا رب ڄاڻي، تين تہ چاھ چؤيار ڪِتي.
ڇلڙا پوائين، جي پورا هووئي، اي گهن تون يار نشاني،
اپڻي منھن من ياد آوئي، تيڏا جوڙ هيان مين جاني،
ڪنھن ٻئي ماڻھو دا ڪُجهہ نہ ويندا، هي اپڻي آپت دي ياراني،
امن واھ جو مِٺڙا يار ڪتا هم، هس واھ جو جوڀن جواني.
وي دلبر شالا خوش هووين، شل غم ڪول تَيرَي نہ آوي،
غم درد عشق دا آلا هوندا، شل جو لاوي سو نِڀاوي،
نت امن آکي فِٽ آرام ويندا، دنيا دين ڌرم نہ ڀاوي.
ڳالھ عجب دي سُڻ وي دلبر، اسان درد ڀرئي انسان هيون،
نہ وارث وصي نہ سايه سنگت دا اسان ٿر بر جبل دي مھمان هيون،
اي امن عُمر گُذر ويسي، گي پل پرين پريشان هيون.
اي رُسڻا دلبر سوچ سھي، اسان ڪي سال سِڪدي اُڪارئي هِن،
جگر بُڪيان چم ماس رڳان، جاني جيءُ جگر جلائي هِن،
آتش عشق دي اُڻ تُڻ تيڏي، تڪ تڪ چراغ جلائي هِن،
آکي امن فاني فنا دُنيا سندا، ڀاڳ سھاڳ ڀُلائي هِن.
اي عجب هوندئي، سُڻ سوال تيرا ڏَس دل لڳاوڻ آسان هوندي اَي؟
پرين سُڻ سُڻاوان جواب تيڪون، دِل چري نادان هوندي اَي،
نہ ڏيکي پل پهر نہ اڳ نہ ماضي، او محبت وچ مستان هوندي اَي،
وڃ آپي اڙڪي اسان اڙيندي، اڌر نِڌر عدنان هوندي اَي،
آکي چانگ امن بس تيري مرضي پرين،اي باتون زبان بيان هوندي اي.
مين مر ويسان، خبر پوسئي ڪهڙا مين انسان هم،
اڄ قدر تُسان ڪڻ نھين، هي خير صُلح! مين تہ تيڏي در دا دربان هم،
قسم رب دا ڌِڪار ڇوڙيئي، اهڙا تہ پرين ارمان هم.
جو رو رو اکيان بس نہ ڪرن، اهو قسمت دا لکيل ڪان هم.
ها سچ هوسي مين غلط هيان، مگر دل چري منيندي نھين،
نال قسم دي سچ سُڻيندي، مطلب مقصد سُڻيندي نھين،
اکيندي هي بلڪل ٺيڪ ڪِتئي اور ٻول ٻُليندي نھين،
تسان جيوين آکو مرضي تُساڏي،نال ڳالھ ساڏي ڳلھيندي نھين.
مين ڪيوين آکان ير مجبور هان، خبر نھين ڀلا ڪيوين ڪران؟
الائي مغز ذهن ڇوڙ ڳئي، الائي ڌُرون اصل چريا هِيان،
نہ مت پوندي نہ دل رهندي نہ سمجهان نہ سُڻان،
آکي امن ڀلا تُسان ڏسو، مُڙان تہ طرح ڪھڙي مُڙان؟
آکيم دلبر غير دا پاسا ڇوڙ خُدا دَي نالي،
فٽ نہ ڪر تون آلي،
آکيس ڪيھي تين ڪن ڌن ڌراوت ڪيھا شاهي تين ڪن مال اَي؟
آکيم حال ڪنگال اَي
آکيس سُڃي يار دي ياري ڪھڙي جو اپڻا پيٽ نہ پالي،
آکـــيم سِر گهور گهتان جو حال اَي
دلبر سائين دُور رهڻ دي مين نال ڳالھ ڪيون ڪريدئين،
آکيس آک ڏيکان ڪيوين مردئين،
آکيم نال غيران دي نٽڪ الاوين، مين نال گهڙي نہ کڙدئين،
آکيس سانجهي صُبح ڪيون سڙدئين،
آکيم ڏاڍي ناز سِکئي تين، ڪھڙي عاشق ڪن تون پڙهدئين،
آکيس ڳليا ڪِيُون پيا ڳلدئين،
آکيم پهلا يار جواني دا تون هوين، آخر ڪيون ڀلا پيا کردئين،
آکيس رڙ جيوين روز رڙدئين.
آکيم عرض ڪران جي ڏيوو اجازت، ظلم ڪرو پر ٿولا،
آکيس هل ڙي اَٻولا،
آکيم اٻولا سٻولا در تيڏي دا غلام هيان مين گولا،
آکيس هئي ڙي کُنڌل کٿولا.
آکيم کُنڌل کٿولا تہ بہ گهور وڃان،تون آسي عاشق دا اولا،
آکيس چُپ ڪر باندر ڀولا،
امن آکيم قُربان وڃان ڪُجهہ ٿڌا الائو، پيءُ پريم دا پيالا،
آکيس ڀئو ڪر مين ڀر نہ هڻئي ڀالا.
دلبر آکيا سڏ سحر سانجهي ڪون گهڻا خوب سُڃاڻئين،
آکيم مين بہ ڪُجهہ تہ ڄاڻئين،
دلبر آکيا تيل ڦُليل دا آڍيل تون ڄڻ مٺي مکڻ دا چاڻئين،
آکيم ڏاڍا سياڻئين،
دلبر آکيا اها خبر سُڻي هم ول ٻئي در وِڪاڻئين،
آکيم تون ڪيون اُجهاڻئين،
يار آکيا نال ميڏي آ ياري لا، سِر ميڏي دا وِڇاڻئين،
آکيم اڄ ساھ سيباڻئين،
امن ڪهڙا رحم پيوئي، ٿي رحم دا در وَساڻئين،
آکيس ڇوڙ پُڇائين.
آکيم دلبر بي خطا بي سبب ڪنھن ڪون الفون ب نہ اکيجي،
آکيس سچ اکيجي،
آکيم ڪوئي ڏوھ ڪِتا هم، ساجن صاف سُڻيجي،
آکيس سچ اکيجي.
آکيم سچ آکان متان چِڙ پووين پر ٿولا ڌيان ڌريجي،
آکيس سچ اکيجي.
امن تين وانگر ڏي ٽپ جلدي نہ غير دا پاسا ڏِويچي،
آکيس سچ اکيجي.
آکيم سھڻا صدقي ٿيوان، ڳيا سوز هجر وچ سڙ سڙ ڪي،
ڪڙھ ڪي ڪڙھ ڪي،
دل ديان باهين دل نہ سمايان، پئي دل ويچاري ٻڙڪي،
رو رڙ ڪي،
اڱڻ ڪڏان تون آسين ڍوليا، سڻان قدم تيڏي دي کڙڪي،
کڙ کڙ ڪي،
امن سوا تيڏي سوز هجر وچ ڳيا ساھ سڄڻ سڙڪي،
ڀر ڀڙڪي
دم جدا نہ جال سگهان سِوا سھڻي يار صنم دي،
سؤ سؤ غوطي غم دي،
سئو سئو باهين ڪاهين ڪرديان پئي جهونۡڪي جيءُ وچ جهم دي،
عشق دي شم دي،
دم دم دي وچ پئي زخم چِڪن، پئي روح اندر وچ رَمدي،
ٻئي خيال نہ ڪم دي،
امن مستيان هستيان هن ياد اُهي جو دلبر گڏ سُمھدي،
ڳلڙانۡ چُمدي.
واھ واھ دلبر ڏينھن تُساڏي، هن چاس والي ڪون ڄڻ چَٽڪي،
ڳيو دل فيراقي فَٽڪي،
هٽڪي هردم مَٽڪي ويندئين اِهي چٽڪي هِن ول گهٽڪي،
سئو سئو سٽڪي،
گهٽ ڪي گهِن رقيب کڙي هِن، پئي پاڻ مريندي ٻَٽڪي،
قھري قاتل ڪٽڪي،
ڄٽ ڪي عاشق کاءَ کاءَ ڀٽڪي، لھوا ويندي پَٽ پَٽڪي،
سَي مُنھن ويندي ول مٽڪي،
اٽڪي دل امن نہ ڪنھن دي، نہ لُٽڪي ڏيک دل لَٽڪي،
سِر ساھ سنگت سڀُ سَٽڪَي.
دلبر اساڏي ديس تي آوڻ کِل الاوڻ وِسار ڏِتُئي،
بس ڇورا ڪِتُئي،
سلام سنيھي سِڪ دي سِياپي اڪيلا الاوڻ اُڪار ڏِتُئي،
بس ڇورا ڪِتُئي،
نال ٻِنہ انۡ ڪڻ آوين وڃين، اِهين نخري ناز چه ساڙ سٽيئي،
بس ڇورا ڪِتُئي،
بس امن نينھن پاءُ تي پلپل پلين، پاڙ پٽ اُکاڙ سٽيئي،
بس ڇورا ڪِتُئ