مُرڪڻ سان پوپٽيون نچائين ٿو سامھون، تہ چمڙين جي موسم ۾ بادل پيو ٿو برسي
ڪينجهر ۾ ڪنوارو ڪنول ٿو سُجهين تون، موتيو ماڪ ۾ ڄڻ ڀنل پيو ٿو برسي.
ڪکڙن تي چونتي نہ رک تون اويري، پکيڙي پتنگ پر سر ڏئي هو سڙندا،
اڙي دل ڪا اوچتي، وڌو درد ماري، مون سان سونھن جو هي ڪيئن عمل پيو ٿو برسي.
الا پيو الا پيو غزل گيت ڳايو، کڙيو چنڊ ڪڪرن مان چانڊوڪي چورايو،
وارن جي ورن مان ٿو چمڪي هي چھرو، خدا جو ڪرم ۽ فضل پيو ٿو برسي.
آيو اڱڻ منھنجي امن اڄ صنم آ، مولا جو ڪو مون تي اهم هڪ رحم آ،
ڏسان ٿو دُنيا ۾ هرڪو ڪوٽي ۾، هر جا جڳھ تي بس عدل پيو ٿو برسي.