اسان سان خُدا سئون، وڏائي ڇڏي ڏي،
طبعت ٻاراڻي، اجائي ڇڏي ڏي.
کسي دل دغا سان، واپس وري بس،
اٽڪل ٺڳي ۽ ڪُڌائي ڇڏي ڏي،
رُڪياسين اِنھي لاءِ، ملندا وڃون پر،
سامھون چئي ڏنو تو، لُنڌائي ڇڏي ڏي.
ڪچو ٻور خوشبوءَ ڪري پوءِ ڇڻي ٿو،
جُواني جُڙي شل، جُدائي ڇڏي ڏي.
نمونا دنيا جا هي، جاچج سمورا،
تپش يا تڪڙ ۾، توائي ڇڏي ڏي.
غزل ڪيئن لڳو هي، 1 گدا توکي دل ۾،
پِنڻ ٿئي پاراتو، گدائي ڇڏي ڏي.
اِمن چانگ مانجهي بھاري مچي وئي،
روئڻ ۽ رُسڻ يا رنجائي ڇڏي ڏي.
گدا؛ شاعر جو ننڍي هوندي کان دوست 1
نالو؛ سُلطان علي چانگ، تخلص گدا.