پيار جا معصوم جذبا، رفت حُسن جنھن جي وڻي،
جنھن ڀورل جي ڀاڳ ۾، دل اچي سوئي کڻي.
هي دل گر وس ۾ هجي، ڇا حشر هن سان ڪيان؟
بي وس بنجي چُپ ٿو ڪيان، ڳالھيون مڙئي ڳل ڳڻي.
حيرت اٿم هن جو ڪم، اهڙي طرح اهڙو ڏٺم،
جهڙي طرح چور ڪنھن جي گهر وڃي ڌاڙو هڻي.
مجبوري محبت ۾ وري اهڙي ڏٺم رب جو قس،
جيئن قيد خاني منجهہ قيدي، رب جي طرف هٿڙا کڻي.
دل جي هي ڪيئن دنيا، پئي هلي دنيا مٿي،
مٿو جبل کي آڏو ڏبو، پوءِ بڻي اگر ڪجهہ نہ بڻي.
اي امن مانجهي اسان جو غرض ڪنھن سان آهي ڪهڙو؟
هٿ خالي سکڻا مگر قرب جا مڻ مون وٽ مڻين.