سورن ۽ صدمن ۾ اسان تہ ڪينَ لَکايو آ
اسان بہ آزمايو آ، محبت کي نِڀايو آ
نہ ڪنھن کي دکايو آ، نہ ڪنھن کي ستايو آ،
مگر مون کي خبر ناهي ڏکن ڇالاءِ ڏُکايو آ.
سڄيون راتيون خدمت ۾، سھڻن جي تہ صحبت ۾،
اسان تہ خود الفت ۾، رهياسون ڪينَ غفلت ۾،
اسان نيڻن جي پنبڻين ۾ تولاءِ بستر وڇايو آ.
ڏکيا آهيون بکيا آهيون جفا ڪاوڙ سکيا ناهيون،
تنھنجي آ طلب رڳو مون کي، ابر ٻئي لاءِ تسا ناهيون،
ملي جي جام هٿان تنھنجي، اسان تہ سِر نوايو آ.
ڀلي هي خير جو ڪم آ، محبت جو رڳو دم آ،
تنھنجي ذوالفن ۽ اکڙين تي عقل ۽ هوش منھنجو گم آ،
اسان هي حال حيرت جو، توکي هردم سڻايو آ.
امن مانجهي مري منھنجي پويان ڪهڙو ايندو؟
سڀ ڪو يار پنھنجي سر جو، ڪنھن جي پويان ڪهڙو ويندو؟
پر مون کي تنھنجي محبت، بَذاتِ خود مڃايو آ.