شاعري

غزل جھڙي جَواني

اُستاد امام الدين تخلص امن آزاد مانجهي ضلع خيرپور، تعلقي فيض گنج جي ڳوٺ صاحب خان چانگ جي هڪ غريب گهراڻي ۾ جنم ورتو. ھو ھڪ استاد ۽ قبل شخص ھيو. سندس مٿان ڏات مھرباني ڪندي رهي. هُن جو ڪُجهہ بہ لِکيو، سو عشق وچان لِکيو، هُن کي اندر جي سِڪ ۽ اُڻ تُڻ سڀ ڪُجهہ لکرائيندي رهي . تمام حِساس شخصيت جا مالڪ هُئا ، هُن درد کي ايترو تہ محسوس ڪيو جو شاعري ڪيائون.

Title Cover of book غزل جھڙي جَواني

ڦِــڦـڙ ڦـٽـجـي پـــيا ڦــٽ ٿــي، ڦــٽـڻ جــي ڪـــا اٿـــئي اٽــڪــل،

ڦِــڦـڙ ڦـٽـجـي پـــيا ڦــٽ ٿــي، ڦــٽـڻ جــي ڪـــا اٿـــئي اٽــڪــل،
کڻــين ديـدون، ڏِسـين سـامھون، وڍڻ جـي ڪـا اٿـئي اٽـڪل.
ڪــجـل پـــائــين ڪــجــل ســان جــو ٺھن ديــدون زخــم آور،
بِــنا ڪــنھن ديـر جــي هـرهـر، ســٽڻ جـي ڪـا اٿـئي اٽــڪل.
اچـــي ڪـــوتـــير تـــابــش مــان، هــٿان دشـمـن لــڳي دل تــي،
انھي کــان وڌ زخـم زاري، چُــٽــڻ جــي ڪــا اٿــئي اٽڪل.
وريــئي جـي وري واريــن، وسـيھر هــي ڪُـنڍا ڪــاڪــل،
ڪري وارا ڪٽن ڪپ سان، ڪـپڻ جـي ڪـا اٿـئي اٽـڪـل.
ٿــيو آ ســت سُــتــت ســـاڻــو، نہ ڪــر مـون سـان صـنم مــاڻو،
اِمــن عاشق ڪُٺو بي مُــلهه، ڪُهڻ جي ڪا اٿئي اٽڪل.