شاعري

غزل جھڙي جَواني

اُستاد امام الدين تخلص امن آزاد مانجهي ضلع خيرپور، تعلقي فيض گنج جي ڳوٺ صاحب خان چانگ جي هڪ غريب گهراڻي ۾ جنم ورتو. ھو ھڪ استاد ۽ قبل شخص ھيو. سندس مٿان ڏات مھرباني ڪندي رهي. هُن جو ڪُجهہ بہ لِکيو، سو عشق وچان لِکيو، هُن کي اندر جي سِڪ ۽ اُڻ تُڻ سڀ ڪُجهہ لکرائيندي رهي . تمام حِساس شخصيت جا مالڪ هُئا ، هُن درد کي ايترو تہ محسوس ڪيو جو شاعري ڪيائون.

Title Cover of book غزل جھڙي جَواني

زخم ٿــــيا زور ضــعيفن کــي، زوراور زور ڪـــاپــاري،

زخم ٿــــيا زور ضــعيفن کــي، زوراور زور ڪـــاپــاري،
لـڳا جــي تـير تــن من ۾، بِـــرھہ جــي بــات بِــنہ ه بــاري.

انـــدر جــا وڍ، وڌ ۾ وڌ، وڌي ســـي واڌ ووُکــــا ٿـيا،
وري گهائن مٿان جي گــهاءُ، تــانءُ کــان ســاھہ تُم تــاري.

نينان جي ناز نزاڪت ســان، نـپٽ نــادان نــظر ٿــيا جــي،
ويھن در جـي اڳــيان عـــاجـز، اِلاهـــي آھہ تـن زاري.

سٽن ٿا ساس سيني ۾، ســـمورا پـــاپ ســندن سِـــر تــي،
ڪٽي ڪـــيري ڪُــهن ڪــجليون، ڪُهڻ جي ڪار ڪم ڪاري.

جَهٽي جــهٽ پٽ، فــٽي بـحري، ڪپي ڪــوري ڪــليجي کي،
بدن ڀورا ڀڃي ماري، انوکــا داغ دُکــداري.

اِمن جي آس اندر ايڏي، چوان ڪيڏي سا رب ڄاڻي،
حُـــسن جــي هانءُ ۾ هاءِ هلچل، حقيقت حال همـواري.