کِلندي سڄڻ کيڪار سان، اڄ خان سڀ کاري وڌئي،
سونھن سان سامھون صنم، سچ ڳچ اندر ڳاري وڌئي.
وار تُنہ جا وار ڪن ٿا، وار تون وارڻ تہ سک،
نيڻ تنھنجا قِيس ڪن ٿا، تون تنھين ٽارڻ تہ سک،
ڄاڻ هوندي لاغرض ٿي، مُشتاق من ماري وڌئي.
گهاءُ گهاٽا جي اندر، سي جُکن جذبا اُٿن،
پُور اوٻر سان اُٿي، آڪاش کان اڳتي ٽِپن،
هانءُ ڦوڪون ڇو نہ ٿيندو، هاءِ هانءُ هاري وڌئي.
مون چيو محبوب منھنجا، موج ڏس مستي تنھنجي،
خاص خاوند خوب خلقي، هي حُسن هستي تنھنجي،
ساھہ صورت من سُڌير، ساھہ لِڱين ساري وڌئي.
عشق جي آيو اري، سو اُجهامي مري کري،
ٻيا ٻرڻ سڀ ٻي طرح، هن ٻرڻ ۾ جو ٻري،
اڄ اِمن تي هٿ ڌري، تونس سڀ تاري وڌئي.