شاعري

غزل جھڙي جَواني

اُستاد امام الدين تخلص امن آزاد مانجهي ضلع خيرپور، تعلقي فيض گنج جي ڳوٺ صاحب خان چانگ جي هڪ غريب گهراڻي ۾ جنم ورتو. ھو ھڪ استاد ۽ قبل شخص ھيو. سندس مٿان ڏات مھرباني ڪندي رهي. هُن جو ڪُجهہ بہ لِکيو، سو عشق وچان لِکيو، هُن کي اندر جي سِڪ ۽ اُڻ تُڻ سڀ ڪُجهہ لکرائيندي رهي . تمام حِساس شخصيت جا مالڪ هُئا ، هُن درد کي ايترو تہ محسوس ڪيو جو شاعري ڪيائون.

Title Cover of book غزل جھڙي جَواني

گُـــل بــاغ بہ ويـــو، گُــــلــشـــن آ ڪـــٿـــي، بُــلــبُل نہ رهـــي، دل دل نہ رهــــي،

گُـــل بــاغ بہ ويـــو، گُــــلــشـــن آ ڪـــٿـــي، بُــلــبُل نہ رهـــي، دل دل نہ رهــــي،
جن جِهـڻـڪـون ڏِنـيون، جـــن طــعــنا ڏِنــا تــن يــارن ســان کِـــل کِــل نہ رهــي.
افــســوس اســان کــي تــن يـــارن جــو، جــن يــارن ســان ڪــو حِــساب نہ هـو،
تـــن يــارن يــــاري ڪــانہ مـلھائـي، اڄ اڄ نہ رهــيو، ڪلھہ ڪلھہ نہ رهــي.
ڏيـنھن اڄـــوڪـــو يـــاد ڪــجــان، تنھنـجـو در بہ ڇـڏيـم ۽ شھر بہ ڇــڏيـــم،
هــن ڇــرڪ جــي نــفــرت غــالـــب ٿـي، ڪـنھن ســاڻ ڪــڏهن رلـمل نہ رهـي.
تــون دولــــت تــي ڀـــلي نـــاز ڪــجــان، ٻــيو حُـسن اٿـئي ســو ســاڻ هُـــجـئـي،
اســـــــان فـــقــــيــــر نِـــــمـــــاڻـــــا دردر جــــــا، ڪــــــا دنــــــيـــا ۾ دخـــــل نہ رهــــــي.
مـــــرڻ جـــــي يـــــاد آ جــــنھن کـــــي، دنــــيــــا جـــــي لــــذت تـــنھن آ ڇــــڏي،
هــــي کــــيل گهـــڙي کـــن ڏس پــــيارا، هِـــت ســـوچــڻ لاءِ هــڪ مھل نہ رهـي.
تـــــــون مــــاٺ تہ ڪــــر اي ٻُـــڌڻ وارا، تــنھنـجـي طـبـعـت ۾ ڪجهہ ڦـــيرو آ،
هـــــــن ڳــــالــــھہ ٻُـــڌڻ جـــــي طـــاقـــت ٿــئي، يـــا نـــفـــسِ نـــادان اهـــــل نہ رهـــــي.
خُـدا جو قسم مان سچ ٿو چوان، ڪـير يــارڪـنھن جــو هــتي ڪـــونھي ڪــو،
دنـــــيـــا جـــــي انـــــدر ســــوچــــي ڏس، ڪـــا ٽـڪَي پئـسي جــي ڪھل نہ رهـــي.
آزاد اِمن ٿو گُهمين زماني ۾ حُباب روان، تون ڇا ڄاڻين جهيڙن جهڳڙن مان،
ٻہ چــار صــديــون اڳــي جــو ڪجهہ هــو، اُن نـقـشـي جـــي اڄ شــڪــل نہ رهـــي.