شاعري

غزل جھڙي جَواني

اُستاد امام الدين تخلص امن آزاد مانجهي ضلع خيرپور، تعلقي فيض گنج جي ڳوٺ صاحب خان چانگ جي هڪ غريب گهراڻي ۾ جنم ورتو. ھو ھڪ استاد ۽ قبل شخص ھيو. سندس مٿان ڏات مھرباني ڪندي رهي. هُن جو ڪُجهہ بہ لِکيو، سو عشق وچان لِکيو، هُن کي اندر جي سِڪ ۽ اُڻ تُڻ سڀ ڪُجهہ لکرائيندي رهي . تمام حِساس شخصيت جا مالڪ هُئا ، هُن درد کي ايترو تہ محسوس ڪيو جو شاعري ڪيائون.

Title Cover of book غزل جھڙي جَواني

نڀاڳو تون نڀاڳو مان، سڄي دنيا نڀاڳي آ،

نڀاڳو تون نڀاڳو مان، سڄي دنيا نڀاڳي آ،
سڀاڳو تون سڀاڳو مان، سڄي دنيا سڀاڳي آ.
برو آهين، ڪنو آهين، آهين بدنام تون بڇڙو،
ماڻھو هرڪو اٿئي بڇڙو، مڙئي سڀ ڳالھ ساڳي آ.
چڱو آهين چڱا لڀندئي، چڱائي سڀ ايندئي منھن ۾،
جيڪا پوکين اها لُڻندين، نہ رڪاوٽ گهٻ نہ گهاٻي آ.
جهڙي آ جنس تنھنجي بت جي، اهڙو تصور تنھنجي من ۾،
جهڙي پڄت تنھنجي هٿ ۾، اهڙي هر موٽ آڏي آ.
آهين آدم آهين ڪم جو، اٿئي مرضي ڪرين جيئن تون،
اتي هلندي تنھنجي انجڻ، جتي ورائي ٿو واڳي آ.
امن مانجهي مجلس ۾، محفل ۾ مذاقن ۾،
دردمند دکي دل هي، ويچاري بس ويراڳي آ.