سانوڻ هن ۾ ساجن سائين، ساٿ ڏجو من دل ڪا ٺري،
توبِن بوندون ابر بھارون، ساڙِن پيون ٿيون سوڪ ڪري.
ساوڪ سبزه تازي رنگت، سُڳنڌ هوائون، سُڳنڌ فِضائون،
هاءِ هينئين کي سي نہ سِيباڻيون، ٻارڻ اهڙو ٻر ٿو ٻري.
ڪچڙا ڪچڙا غونچ وڻن جا،گُل جهليو ٿا مُرڪي چون!
شفقت تُنھنجي جُهڙ ڦُڙ جهڙي، تو بِن ڏس ڪيئن ٿي سري.
فرحت ڏاڍي، چاهت ڏاڍي، روح جون رمزون رس ڀريل،
پيار جا پاڇا تُنھنجا دل ۾، عڪس اکين ۾ تر ٿو تري.
مانجهي اِمن کي پيارا سائين، ساھہ ۾ سانڍي ياد ڪجو،
مون کي هر دم ياد آهيو پر، گڏ هجئون شل دل ٿي گهري