عربي سي حرفي
الف؛ اول پرين خاموش ٿي هِڪدم چيو،
دل هجئي مون سان اگر، سچ پچ ٻُڌا صنم چيو،
مون ٻانہ ون ٻڌي پاڻ گهٽ ۽ سندس کي اُتم ڪيو.
ب؛ بيمار بِرھ جو بي سبب مري ٿو لاعلاج،
چئو کڻي طبيب تون، آخر منھنجو ڪهڙو علاج،
نااُميدي ۾ مران ٿو، ٻيو ڪم نہ ٿو ٿئي ڪوئي ڪاج.
ت ؛ تڙپڻ منھنجو ڏِسي اُٿلي پيو رحمِ در عِتاب،
اطهر مُعطر جرڪي نِڪهت گُل، گُلِ گُلاب،
سر زمينۡ خوشبوء خطن واھ حُسن بي نقاب،
گُلبن مان جيئن چشمئه ڪوثر راھِ روان و هي شفاف.
ث؛ ثمر قوي و پاڪ بُوءَ سؤ کڄي آيا اڳيان،
سؤ سهس سينگارجي، وڳا سڄڻ پايا اڳيان،
سؤ عاشق حُسن جميع ۾ تاس سان تايا اڳيان،
جَي نينھن ننڍپڻ جا ڪُلئي ٿيا لايا سجايا اڳيان.
ح؛ حالِ دل آرام ۾ ضبط غم ٿيو انتھا،
ضبط تپش آهِ فغان کان چڏايو باوفا،
جيئن عِنۡد ليب باغ بن ۾، خوشي پسي ٿئي چَهچا،
پاڻ پُڇيائون پيار سان، پاڻهي ڪري فھم و ذڪا.
خ ؛ خُدا سون برقِ جُگنو مثال مُصفا روشني،
سردو بارانۡ بھار يا مِثل باد صبا روشني،
ليل ۾ جيئن جرڪي قمر، ڪشش ثقا روشني،
سا دل پسي کائي مزو،آهي هي با شقا روشني.
د ؛ درِ آخُوند و مُلا نہ خُتاب و مڪتبت ۾ مزو،
نہ قاضي عدالت، نہ اهلِ قلم نہ ڪاتب ڪُتبت ۾ مزو،
نہ مشڪري نہ ملھ نہ پهلوان جي قدبُت ۾ مزو،
نہ ڪنھن جي مُروت جو مزو، جيڏو تنھنجي رغبت ۾ مزو.
ذ ؛ ذوق شاهي عشق دل ۾ حُسن وَ حَسِينَ همدم هُجن،
دءو وِرد سُونھن حُسن جا لب په ترانا دم دم هُجن،
مون پارا مجنونۡ غريب خوش دل ۽ بي غم هُجن،
ائين نوازش جيئن ٿي مون تي، ائين سڀ جا صنم مُبهم هُجن.
ر ؛ راض سان مانند حُباب صنم، نرم و نازڪ اهڙا لڳا،
جو سؤ ناتا برهم دُنيا سان، ڪهڙا رهيا ڪهڙا ڀڳا،
سو هوش نہ قائم من ۾ رهيو، ڪھڙي طرح ٿئي ٿو تڳا،
بس خوشخوء خوب ۾ شعر ڳاتا ٿم رُڳا