وڃان ٿو يار ڏي موٽي، گهر پنھنجي ويھڻ ڪونھي،
آرام سڪونَ اصل ڪونھي، خوشي کاڌو کائڻ ڪونھي.
ويو آ يار مون کان اڄ، بھاني ڪنھن رُسڻ جي بس،
چوان مان ڪيان ڪيئن، عرض ان کي ڪُڇڻ ڪونھي.
دنيا جون دولتون دم دم ۽ پائڻ کائڻ جا عيش همدم،
اچي پِيري پير پايا، افسوس ويھڻ ۽ اُٿڻ ڪونھي.
امن جي آس اها هاڻي ڪندو پاڪ مولا پوري،
ڏيئي ٿو ڏيھ کي مولا، ڏئي تہ بس پُڇڻ ڪونھي.