آرام هت ڪين ايندو، ڪنھن ڏُور ولايت وڃبو،
دائم انھي ننگري مٿي، رُوحي رضا سان رهبو.
جهڙي طرح لامڪان، لا حد، لا جسم ۽ لا وُجود،
اهڙي طرح اهڙي جڳھہ، تنہ ا وڃي ترسبو.
اُتي جِتي جيءُ کپن، ڌن نہ دولت نہ آبِ روز،
اُت خبر لھہ عشق جي، جِت جلڻ جل ۾ جلبو،
ڇا ڀلائي ڇا بُرائي، نام نِشان ناهي جِت،
ولولو جِت عشق بحر جو، دائم دم پيو جهلبو.
اِمن مانجهي يا نصيب ۽ وِصل صورت واجب ادا،
ڄاڻ کي ڄاڻي سُڃاڻي، نفس نادان پلبو.