خُدا جو ٿئي نالو مونکان جُدا تون نہ ٿي،
پنھنجو بڻجي پيارا اڄ بيوفا تون نہ ٿي.
جڏهن کان تُون پاڙون ڇڏي وئين اسانجو،
تڏهن کان ٿو ھر دم رھي غم اوھانجو،
پٿر دل پيارا ايڏو صفا تون نہ ٿي.
پنھنجي گهر جا ڀاتي سڀئي مائٽ پنھنجا،
تنھنجي ڪري ٿي ويا پري دوست منھنجا،
خفا ٿي ويا ڪل،بس خفا تون نہ ٿي.
مون ڪيو پيار آھي خطا ڪانہ ڪئي ٿم،
ڪيڏا ڏُک ڏِنوَ پر جفا ڪانہ ڪئي ٿم،
امن چانگ مانجهي غمزدہ تون نہ ٿي.