صنف بيت بقصئه غم درد عشق عقآب
فيراق فڪر فنا ڪتا، ڪٿ فاٿي دل هي وڃ يار،
ياد پوون ڳالھين ڳڻان سنديان، ٻيا پرين تيڏا پيار،
پلپل پياس اداس لڱان ڪون، دل جوش ڪتي هي دو تي چار،
چاڪ چڪن،نيڻ وسن، پور اٿن، عشق ڏتي اهڙي تہ آزار،
جان ڳل هڏي ٿي ڳئي، ڪِتا باھ بِرھ دي بيمار،
ٻُڏتار، اڻ تڻ، آهان دانہ ان، تن وچ طلبان تار،
مَونۡجه من وچ شور مچايا، غمان دا غضب غبار،
راتيان ڏينہ ان رڙدا رهندا، جيوين بادل مينگه ملھار،
گهاءُ گهڙي گهڙي تاءُ تَپيندي، ساءُ نہ آوي سنسار،
هرڪو هلدا گهمندا وتدا، پيا پيٽ پالي پروردگار،
کاندي روز ڪنھن دا نہ کُٽدا، جيسين حياتي جيءُ جيار،
شادي غمي بہ سِر تي سھڻي، ٻيا ڪم ڪاروبار،
اُٿڻ ٻهڻ بہ چئين چڱيان وچ هَوندي عزت اَچار،
وقت ويلي وچ ڏک دُنيا دي سھڻ ميڏا سينگار،
مطلب پڇين من مر ڳيا، جيوين ڪپي ڪاتي ڪٽار،
عشق دا چٽڪا، مِرگهي دا جهٽڪا، سمجهو هڪ اچار،
مين بار بِرھ دا سھ نہ سگهدا، هَي ڪو اهڙا جبر جبار،
عُبضي سڀ ڏڪ ڏيل ويندي، هر ويل خوب خُمار،
هر ويلي چاھ دي چاسيءَ چاس رکي، نہ آوي ڪو سماچار،
باهين ڀڙڪن، جئيري ٻڙڪن، سُور سيني تي سُوار،
وِٿي نہ ڏيندي هڪ وال دي، چئوطرف رهندي چوڌار،
چاھ چاهت ڪڻون چِت نہ لڳدا، چور مٿون جيوين بار،
الله لڳ ميڏا دلبر آوي، ڪي سو لک ڪر سينگار،
واٽان واجها سَما مينۡ ڪردا، دل وچ درد هزار،
آسين تہ عيدان الاهي ٿيسن، ڪر قرب ڪوئي قربدار،
پُراڻي زماني ياد تہ ڪر، اِنہ ان ڏُکان تہ ڪِتا هي ڏُکدار،
راتيان ڏينہ ان ننڊ نيڻان دي، فِٽ ڳيا ڪُل قرار،
ڌنڌي کنۡڌي لُڙھ بگڙ ڳئي، جڏان نينھن ڪِتا نِروار،
عشق مِزاج من مار ڳيا، ڪراءَ دلبر درشن ديدار،
ظاهر باطن رُسڻا ڍوليا، تيڏي تند تنوار،
ننڍي لاڪون عشق ڪپيا، عقل دا ڳيا اختيار،
ڦردي گهمندي گهاءُ گهور ڳئي، جيوين ڪپ ٽُڪ رکي تلوار،
مستي هستي دل ڇوڙ ڳئي، رونۡدا گهمدان لاچار،
اوڙي پاڙي والي جيڏي سَرتَي پُڇڏي خبر چار،
آکن ڪهڙا ونگ جوان آهوين، ڪيڏا مُنھن دا چاس چمڪار،
ويندئين ڳلدا، ڳالھ نہ سلدا، لڳا ڪَيھا تيڪون ڦتڪار،
ڀُورا رنگ ڪپاھ تيڏا، ڦِر دُڻکا ٿئين دُکدار،
من اندر جا ڳالھ هووئي، تون اپڻيان نال ڪر اظھار،
اسان جيڏي تيڏي تون ڀائي ساڏا، اسان تہ غير نڪو اغيار،
ڪنھن بيماري حملا ڪتئي، تون ڪُس ڳئين قنڌار،
ڪنھن حڪيم طبيب ڏي گهن هلون، من ٿيوين خوش گوار،
مين آکيا بار بار سار لبان تي، پُڪار لبان تي، مُحب مٺا منٺار،
آوي سانوڻ پنڌ پڇاوڻ درد پڪاوڻ رنگ رچاوڻ، پئي بندي ڪري ڀُلڪار،
دل وچ چاهت، روح دي راحت، ساعت ساعت تيڏي مُحبت يڪسان هِم يار،
اُهندي ڪاوڙ قُرب ڪل اکينۡ تي، او قرب والا هي قُربدار،
جوش آون، جيري جلاون، دل ڏکاون، روح رنجاون، تن تپاون، ميڪون طلب وڏي هي تار،
دل پئي ساري، ڏيکان چاري، من مونجهاري، آءُ اوتاري، تڪيندان تاري، مين سِڪدا هانۡ سرڪار،
يار هوين يار رهين نہ ڌار ٿيوين عيب ڇُپاوين ڳراٽي پاوين رُسان تہ پرچاوين، پرين سُڻ پرچار،
آءُ پرين ڏيک حال ميڏي نہ تہ ويسان هُڻ گُذار،
آپ عجيب احسان ڪتئي، لوڪئون لاھ معيار،
صدقي وڃان محبوب سڄڻ تُون، زر دولت گهر ٻار،
جنھن دي شفاعت شفا ڏتي، بدن ٿيا بھار،
پنجتن پاڪ ڏينھن پُڄاڻي، لڄ رکن لڄادار،
قبر انڌاري نہ مٽي چاري نہ سنگتي ساٿي ساٿ دا ساٿار،
گهن دامن علي ولي دا، جيڪو شير بھادر سردار،
آکي امن هڻ خوش هيان، پئي دُعا ڪرو دلدار.
بيت 2
سھڻي دلبر دي، اِحسان مٿي احسان اي،
لاھ نہ سگهسون، پئي ڳاسون،سِر سنيان تون قربان اي،
ادا هرڪو مر جهان ڇُڙيسي هر ڪنھن دي لاءِ کُليا ميدان اي،
سڀ ڪو ساٿ ويندا ڇوڙي، هر ڪو گهڙي کن دا مھمان اي،
ڪير نہ ساٿي ڪنھن دا ساڻ هلدا، وَيندا اڪيلا انسان اي،
ڪُٽنب قبيلي اپڻي پرائي، سڀ پرائي سمجهين، جي موت مٿون تيڏا ايمان اي،
کڏ سامي وچ هرڪو گِهڙدا، اٿان تہ مسافر خانہ مڪان اي،
شِر شرارت فساد فتنا، اِهو ظالم تيڏا زيان اي،
ڏيک خوش وتئين هڪ ڏينھن مرسين، وقت وچون گهڻا خان اي،
کل خوشي ڀوڳ چرچا دنيا دا، اي فاني جڳ جهان اي،
تِل دي گُٿي سو چوٽان کاوي، ڪيون ڪِتا نفس نادان اي،
موت جهڙي سچي حقيقت تہ بہ تيڪون ڪيڏا رنگ رُجهان اي،
گهر اڏ تي اوطاقان اڏين، مھمان کنوائين برابر جذبا تيڏا جوان اي،
مگر الله علي دي ياد نھين، وڏا اهو ارمان اي،
ظابطا رابطا ڀُونء مٿي، تہ اي رنگ دڙي اي نشان اي،
پِيُو ڏاڏي هي تيڏي جوڙ جوڙي، جنھن مٿون تيڏا من مستان اي،
پاڪ پيغمبر فرما ڳيا اي شريعت اي قُرآن اي،
ڳالھين ڏُوهئين ڇوڙ نہ هٿون، پِڇي مرد تيڏا ڪو مان اي،
ڳاءُ الاپ ڪوئي روح روحاني، ڪڏي دلبر تيڏا ڳِيا ڌيان اي،
بيشڪ ساڏا تون رب هوين، اها ظالم تيڏي زبان اي،
وچن ڪتي وتئي وِٿيان ڳوليندا، تَي اوچا تيڏا ڳان اي،
انسان هوين تہ ادب رک، اهو فائق دا فرمان اي،
دل ٻَڌ دلير ٿي، نہ ڀُليج تيڏا دانھ وڏا ڪو دان اي،
چڱي ڀلي ساڄي لِڱينۡ، ملھ مريچ ڳئي، بچدا ڪوئي پهلوان اي،
اهين شِر شرارت وچ آندا، جيڪو سو انڌ سمجه حيوان اي،
خُدا دا خوب خوف ڪريچي، صبر ڪرڻ هڪ شان اي،
شان عزت الله دي هٿ هي، نہ ڪوئي ڪنھن دا رکوان اي،
قبر وچ ڪُلئي هڪل تي هلسن، رب ميڏا رحمٰن اي،
رسول دي صدقي من سِر بچسي، هيون بيڪار مڙئي بيگان اي،
امن دي لڄ رسول رکيسي، ڏينھن حشر ميدان اي.
بيت 3
ڏينھن حشر حساب ٿيسئي، ٻيلي ڇُڙا ويسئي اُت ڇاتي،
ڌرتي مٿون پيا ڌن ميڙين، پيا حرص ڪرين ويسي گُذار ايوين حياتي،
خبر نہ پوسئي، آڻ سِر تي کڙسئي مشڪل موت مماتي،
عيش مزي وچ امانت اماڻين، سمجه طلب مڙئي مذاقي،
خُدا ڳُجه تيڏا تون خُدا دا، اک پٽ هوين آفاقي،
ارض آڪاش وچون ڀڄ لڏ وڃين ڀلي ٻئي گهر دا ٿي وڃ ڀاتي،
جي رب جوڙ تيڪون هي روز ڏِتا، ڪيوين نہ تين رب دي ذات سُڃاتي،
ظاهر باطن ڪر عبادت ٿي سچي عمل دا ساٿي،
جواني جوڀن اک ٻُوٽ دا جادو، سا بہ سدا قائم نہ رهسئي ڪاٺي،
ڪيڏي ڀوري جوان،سونھن دي سھڻي، جنہ ان ڪون شينھن دي آهين ڇڙڪ ڇاتي،
سي بہ مر جهان مُڪلا ڳئي، بس مار ڳئي موت دي ڪاتي،
تون جو ڪِتي منھن مٿي پيا داڦوڙي مارين، پيا عار رکين اخلاقي،
ٻيلي ڪهڙا آسمان ڦاڙ سٽيسينۡ، يا ڌرتي مٿون تيڏي ڌاڪي،
خاڪ مٽي دا پُتلا هوين، سو خاڪ ٿيسين نيٺ خاڪي،
سُمھ ننڊان ڪر نام لڄاوينۡ، تيڪون ويندي دُنيا دي هوا چاتي،
اُٿي الله دي عبادت ڪر، عاشق ٿي اوشاقي،
دنيا وچ روزي قُوت ڪماءَ، پِن نہ کاءَ ڪائي پاٽي،
جنھن ٺاهيا سو روزي ڏيسي، هٿ پير هلاء ڪو هاٿي،
نفس تيڪون هي تاراج ڪِتا، اهنڪون هڻ نڪ اندر ڪا ناڪي،
باقي تيڪون ڦاها کپي، جينۡ تين دل خُدا نال ٿاڪي،
سُنت رسول دي دل نال اهل ڪر، تيڪون قرب اهوئي ڪافي،
آپي سڏ تيڪون سُرور بخشن، ڏيون ڏوھ گُناھ دي معافي،
باقي سُتي اُڀاڻي رب نہ مِلدا، وتئي ٻُوٿ پَرُوٿا چاتي،
الله مِلدا دل نيت تي، تيڏا شفا ڪريندا شافي،
روزي نِمازان نينھن نہ مِلدا، نھين دل جي عشق اندر آتي،
جي لڳ فِڪر وڃئي، ٿي فنا وڃين، وڃ دل ڪٿان تين لاتي،
تہ خون جسم دا سڙ وڃئي، جان ڳل ٿي وڃئي پاٺي،
حُسن دي ڦٽ ئي ڪڏان سنوين نہ آون، اهڙي تہ چُٽڪي والي هي چاٽي،
جگر بُڪيان سڙ بَک ٿيندي، ول غير گهتيندي ڄاٽي،
تِک تئو وچ سالم رھ تون، ڇوڙ چاهت والي چاسي،
پِڇي توڙ پُڄينۡ، وڃ بيک منگين، هٿ خالي ول نہ آسي،
چانگ دي من چڱي ڪرين، شفيع المذنبين شافعي.