سڄي جان جل ڳئي بدن ٿيا بيمار،
حُسن سونھن ڪارڻ نشي هن خُمار.
نھين ماس هڏان تي لڱان تي لحم،
ڏُون چئون ڏينہ ان وچ عمر بس ختم،
ڏُکان ائونُ سوران دي ڪيھي هن شُمار.
دوا تي دُعا دا اِٿي دم نھين،
سڳي ول ڦيني دا ڪوئي ڪم نھين،
بچ جان پوسي، ٿيسي جي ديدار،
جگر دل جڏي ٿي، سُتا کٽ پيان،
بچ ڪون سگهسان، وڏي مٺ ميان،
ستايل ڪون رُڳا هي تيڏي ڪا سار.
اِمن بس خُدا دي وڏي رنگ عجب،
ٺاهي اي دُنيا هِس سھڻيان دي سبب،
اسان بہ گهمون پئي اُنہ ان دي آڌار.