تنھنجي سادگي اي دلجبين، دل کي وڻي ٿي خوب تر،
تُون مِٺو ماکي مثل، تون ساھہ سھارو سربسر.
تو بِن جيون اٻاڻڪو ۽ تو سوا ڇا روح رنگ،
تو بِن دل گهريو دلدار منھنجو، تنھنجو جلوو با اثر.
وار تنھنجا سياهِ ڪارا، اي پيارا دلنشين،
تيغ ابرو ٿا ڪُهن، سي تيغ توانا ۽ تبر،
غير ڀي نہ غير آ، پنھنجا تہ نِوائن سيس سِر،
تو ۾ ڪو اهڙو شڪر، جو ٿو چکي تنھن کي چڪر.
تون ٿو وسين جي بر مٿان، رحمت برين بنجي ڪڪر،
تہ سونھن ساوڪ ٿر اندر، هر مرض جو شفاءِ ابر.
ڪون ٿو ڄاڻي اسان جي مايوس دل جي صد دُعا،
رفتہ رفتہ ڪش دلي ۾، ڪا بہ ناهي ڪا ڪثر.
پاڻ م ٿو تضاد ٿئي ۽ غير ڇو آباد ٿئي؟
خير گهر اي خير وارا، آباد ٿئي پنھنجو شھر.
شادماني جو مزو، سڏ ڀت ۾ ڇاجو ڇا ڀلا؟
ڪنھن ڪُنڊ ۾ ڪونھي مزو، جيَ پيار جي ناهي وهر.
اي اِمن يار سادو پِيار سادو ۽ شعر بي سادو اٿم،
ناهي ثمر ۽ هي سفر، ڪاٽڻو تہ آهي هي ٽــڪر.