جيئن جهنگ جي پکي جا پر پٽي، گوڙو ڪري ويھارجي،
هڻي سِروٽو مٿي ۾، ڪنھن کي ٻوڙو ڪري ويھارجي،
جي آهيون گڏ تہ ٺيڪ، نہ تہ غير ڏي ٿو پنڌ ڪري،
امن صنم کي هاڻي پاڙي ۾ سوڙهو ڪري ويھارجي.
سھڻن جي ساٿ ۾ وڃي ڦهڪو ڪر،
وڃي ڪِر ڦتڪ ساھ ۾ سھڪو ڪر،
دانہ ون ڪر گهوڙا ياسَي ظلم ناحق،
ائين چئي چرين وانگيان وري کِل ٽهڪو ڪر
سھڻن جي ساٿ ۾ وڃي ٺڪاءَ ڪر،
ڪِر ٿِڙ دانہ ون ڪر، داءَ ڪر،
پوءِ مارن يا جِيارن مرضي سندن مانجهي،
پر تون عاشقي جو فرض ادا ڪر.
سھڻن جي ساٿ ۾ تون چريو ٿي بيھ،
ڪنھن مھل کل خوشي، ڪنھن مھل روڄ ريھ،
مڙئي دل خوش ڪرڻي تہ چريو ٿيڻ ڪهڙو ڏوھ آ،
ڪجهہ ڏند کڙڪا ٽپ ڏي، وري ڏند پيھ.
هڪ گل تي ٻہ ٽي پوپٽ، مزو نہ ٿيو،
ڪجهہ چئون اڳيون چئي وڌگهٽ، مزو نہ ٿيو،
بس اسان دل پلي، وڃي هرڪو پاڻ ڄاڻي ادا،
هوندي عقل چريا ٿياسين چرٻٽ، مزو نہ ٿيو.
سڀ ڪنھن سان ساڳي ڳالھ سھڻا ڪندا پيا،
هر ڪنھن سان ٽال مقال سھڻا ڪندا پيا،
هنن کي هر شيءِ گهرجي ۽ راضي بہ نہ ٿا رهن،
هر ڪنھن سان سکڻا سُڃا احوال سھڻا ڪندا پيا
پيار اهڙو مليو جو مري وياسون،
بکا ماڻھون ڍئو مليو ڏري وياسون،
امن جنت جو ميوو هٿ تہ آيو لذيذ،
سادي کاڌي کائڻ کان کري وياسون.
ڏندڙا ڪڍي نہ ڏيکار، وڃي ڪم ڪار جي ڪر،
ڪنھن کي اڌارو نہ کيڪار، وڃي ڪم ڪار جي ڪر،
اڄ دنيا ياري دوستي جي دم کان وئي امن مانجهي،
دنيا جا عجيب آهن آزار، وڃي ڪم ڪار جي ڪر.
تون ڇڏ پيار ۽ يار جي پچر، وڃي تون ٻچا تات،
نہ هڻ اجايو جبل کي ٽڪر، وڃي تون ٻچا تات،
تون اتيت غريب مسڪين ماڻھون امن مانجهي،
دنيا جا عجيب آهن چڪر، وڃي تون ٻچا تات.
کڻي پٽڪو لھي تہ بہ پيار نہ ڇڏبو،
زوري ڪو ڪُهي تہ بہ پيار نہ ڇڏبو،
چيم مٿيان لفظ نہ چئو، ڪم ڪار جي ڪر،
چيائين پادر وهي تہ بہ پيار نہ ڇڏبو.