تون پاڻ لاءِ آهين نرم اي ناز وارا ناتوان،
منھنجي لاءِ سخت آهين، جھڙو پٿر اي جان جان.
ڇا ڇا نہ ٿا ماڻھو چون، منھنجي مٿان بنبال بار،
حال اهڙي ۾ مٺا رهندو جي ڇڙٻين ڇا چوان.
انسان ڪري ترقي جي ڪو، پستي پوي تان ال امان،
مان دُعاڳو آهيان ٻنھي لاءِ، ٻيائي ٻولي ٻن پوان.
چرخو هي جڳ جو جيئن چلي، تون راھ وٺ ڪا راهرو،
رستي مسافر آهين ادا، ڪر خيال پنھنجو تون خان خان
محبوب تنھنجي جام مستي ۾ جواني، لال گل آ لاغرض،
درد غم ويو سڀ دفع ٿي، سامھون هجن ساجن سنوان.
هڪ غريبت آهي امن ٻيا مونجهارا پيار جا گهڻا،
ڪاڏي وڃان احساس ماڻھو، سور ڪنھن سان ويھي سليان.