سھڻا شابس هُجئي، تون پُڇين ئي نہ ٿو.
مان ٿو دانہ ون ڪيان، تون ڪُڇين ئي نہ ٿو.
مون کي ڇا ٿي ويو، لِڱ هي ڇو ٿا ڏڪن،
منھن مان رت ويو سُڪي، ڇو ٿا دؤرا پون،
دل جو ڌڙڪو وڌيو، تون ٻُڌين ئي نہ ٿو.
مان ٿو ڦتڪان ڦران ڏس لُڇان ۽ پُڇان،
ڪي ڪُهڙ باھ جا ٿو تنينۡ منجهہ پچان،
تون تہ اُڀ تي ڪڪر ٿي وسين ئي نہ ٿو.
وري ساٺ سانوڻ سمورا ڪيا،
مون تي ظلم تو پنھنجا پُورا ڪيا،
جي وفائون ڪيم سي مڃين ئي نہ ٿو.
پنھنجي ڳوٺ وارن مذاقون ڪيون،
ڪن رکيو دل اندر، ڪن وڏايون ڪيون،
امن ڌيان پوءِ بي رکين ئي نہ ٿو.