شاعري

غزل جھڙي جَواني

اُستاد امام الدين تخلص امن آزاد مانجهي ضلع خيرپور، تعلقي فيض گنج جي ڳوٺ صاحب خان چانگ جي هڪ غريب گهراڻي ۾ جنم ورتو. ھو ھڪ استاد ۽ قبل شخص ھيو. سندس مٿان ڏات مھرباني ڪندي رهي. هُن جو ڪُجهہ بہ لِکيو، سو عشق وچان لِکيو، هُن کي اندر جي سِڪ ۽ اُڻ تُڻ سڀ ڪُجهہ لکرائيندي رهي . تمام حِساس شخصيت جا مالڪ هُئا ، هُن درد کي ايترو تہ محسوس ڪيو جو شاعري ڪيائون.

Title Cover of book غزل جھڙي جَواني

هـــم زبـــان ۽ هــم ســفر تـلخِ زنــدان گــريـــان ڏســـي،

هـــم زبـــان ۽ هــم ســفر تـلخِ زنــدان گــريـــان ڏســـي،
ويــا لـنوائي همدرد سڀ سي، سوزِ غم ۾ عيان ڏسي.

ويــران ســحر ۾، جــنت عــدن ٿـــي پــوي چاهـين اگـــــر،
بـــالـيقـين بــي هــمت نہ ٿــي، تــيز رُخ طــوفــان ڏســــي.

هيچ پرتو ناهين تون، تون چراغِ شغف جو جُنجهاڪڙو،
خـرام خــوش نـسيم سـحـر ۾، ڪـو لُـطف نـاروان ڏســي.

تــون شــاھہ ڌن هـٿ ۾ رکــين لال جــوهـر ســنگِ ريــز،
مـون همسري نہ برابـري، پـري نہ ٿـي اڄ پـروان ڏســي.

ذُلف ڪاڪل ڪــسنا ڇــڏيــو، شھيدِ غـمـزد غـرق ٿــيا،
مـينا بـرسـي، بـربـرق بـادل، وارن سـندا وَ روان ڏســي.

وامــــق ڏســـــيو وادي ۾ مـجــنـون، ٿـــو چـــوي لام لــــيليٰ،
عـــــشق در غــــذاب ڪـــيڏو، چــــــئو عَــــذُر بــــيان ڏســـــي.

اي رفـــوگـــر ڪـــر گُـــريـــز، ڪـــر لـــب لــبا سـاغـر بِــجُــز،
هـــي خــون نـيا دل مـان ٽُٽي، تــير سامھان سـنوان ڏسـي.

ڀُـون مـٽي تي ڪچ ڪــيڏو، ڪــاڻ ڪِــنھن جــي ڪـان پر،
هي ڪاڄ ڀـي سانـڀـين نہ ٿـو، دلـڪـش رهــي دنــيا ڏســي،

ٺــٺ ٺـانـگــر ڀــات ڀــاتــون، ڄــم ڄــــمائـــون راس بـــرتــــا،
اي اِمـــن جُـــگــــنو نہ ٿـــــي، پـــاڻ جـــوڌو جــــوان ڏســي.