شاعري

غزل جھڙي جَواني

اُستاد امام الدين تخلص امن آزاد مانجهي ضلع خيرپور، تعلقي فيض گنج جي ڳوٺ صاحب خان چانگ جي هڪ غريب گهراڻي ۾ جنم ورتو. ھو ھڪ استاد ۽ قبل شخص ھيو. سندس مٿان ڏات مھرباني ڪندي رهي. هُن جو ڪُجهہ بہ لِکيو، سو عشق وچان لِکيو، هُن کي اندر جي سِڪ ۽ اُڻ تُڻ سڀ ڪُجهہ لکرائيندي رهي . تمام حِساس شخصيت جا مالڪ هُئا ، هُن درد کي ايترو تہ محسوس ڪيو جو شاعري ڪيائون.

Title Cover of book غزل جھڙي جَواني

رستي ويندي جي چنبڙيو، ڍينگهر نہ ٿو سُڃاپي،

رستي ويندي جي چنبڙيو، ڍينگهر نہ ٿو سُڃاپي،
پٽڪو اڇو مٿي تي، ڪنۡڃر نہ ٿو سُڃاپي.
تنھنجي عِلت ۾ چالبازي ۽ شيطان جي شرارت،
ڏاڙهي وڏي، ڀڳل ڏند، چهٻر نہ ٿو سُڃاپي.
تنھنجي اِسم جسم ۾ هُو ٿو هردم رکي هوشياري،
ايڏي اونھي بحر ۾، مڇ مانگر نہ ٿو سُڃاپي.
لهندي لحد قبر ۾، ساٿي ڪِٿي وِساريئي؟
جو جِٿ ڪِٿ توکي سُڃاڻي، سو اڪثر نہ ٿو سُڃاپي.
جنھن توکي ڪيو آ مُفلس، چئوطرف تنھنجو دُشمن،
جنھن جي پيٽ لک نِڌڻڪا، سو تونگر نہ ٿو سُڃاپي.
هي امن در اوهانجي، اي مولا اٿئي سُوالي،
ٻيا در اسان کي ٻَن پيا، هر در نہ ٿو سُڃاپي.