مٿان ٿي ڪِريس مون کي جڏهن نياپو مِليو،
چيئي ڪونہ ايندس، وڃي پنھنجو رُوح پليو.
پرين پرديسي منھنجي خطا ٻُڌا تون ڪا،
مڙئي منھنجي قسمت مٺا هئي اها ڪا،
الائي دل کڻي وئين يا توکي ڪنھن آ جهليو.
کڻي ڪاتي ڄڻ تو وڌي سِير مونکي،
چُڀي ويو آ دل ۾جو ھنيئي تير مونکي،
مرندس تہ پڪ سان، جَي بچي ويس تہ چريو.
اڪيلو ڪري وئين ڪري وئين تون ڇورو،
ھيو ھٿ اوھانجو، لٿو سو بہ ٿورو،
نڪو اڄ امن تون، نڪو ساڳيو ھُليو.