اي مِٺا ڪنھن کان ٻُڌان، تُنھنجيون مٺيون اڄ ڳالهڙيون،
جَي ڪيون هرهر توهان، محبوب من جون مقالڙيون.
ڇو نہ ٿيو ڀل هيل سانوڻ؟مُرڪندي مون کان پُڇئي،
سئو هئا دشمن وچان، ليڪن ڏِٺا ڄڻ نا ڏٺئي،
هي دليري دوست تنھنجي ۽ چڱيون سڀ چالڙيون.
گوڙ ڪڪرن ۾ ٿي ڦتڪي، گونج ۽ چُر پُر گهڻي،
ٿيا مٿان ٿڌڙا اوهيرا، ٿر جي ڪن واهر گهڻي،
گاھہ گُلزاريون گلن ۾، ڇر مٿان ڇڇڪالڙيون.
ڪيئن ڇڄي هي ساٿ تنھنجو،ويو مون کان اڄ اوچتو،
ڪيئن ويھان ڪھڙي جڳھہ تي، درد ماريو جگر ٽُٽو،
بس مٺا قسمت منھنجي، هي ڀاڳ جون سڀ ڀالڙيون.
مانجهي اِمن مون ماٺ ڪئي، مسڪين هان ماري نہ ڪو،
بي گُناھہ منھنجي پُٺيان، ٻارڻ کڻي ٻاري نہ ڪو،
اڄ هيڻو هيڻو اٿوَ، ڏاڍي جون ڏُک ۽ ڏالڙيون.