مون کي پنھنجي ڌڻي جو قسم، ويو وسري دنيا جو ڪم،
هون تہ جاني خوش آهيان مگر دل ۾ اوهان جو غم.
مون سان محبوب رُس نہ جاني، ٻہ ٽي ڏينہ ڙا دنيا فاني،
ڇڏي ويا خان وڏا ڏاني، پئو پرچي مون سان هڪدم.
دنيا جاچي سڄڻ ڏِسجان، وفا جو پنڌ پرين پُڇجان،
سوچي سمجهي قدم رکجان پوءِ ٿِجان همدم.
رک ياري تہ ڏِسن ماڻھو، پڳ مٽ يار چون ماڻھو،
عجب هن ۾ رهن ماڻھو، ٺري ڪيئن ويا هي دل جا زخم.
اِمن مانجهي شھر هن ۾، ويندو گُذري گهڙي کن ۾،
کڻي ڏِس سور سڀئي، من ۾، ڪندو پورو پُراڻي رسم.
گجرون موريون نارنگيون صوف انگور ۽ ڪيلا،
پُر بازاريون ميوا ڀاڄيون وٺڻ وارن جا ميلا.
گرم ڪتل ۽ تيل پڪوڙا، ٻڪر ڪُڪڙ ۽ چوزا،
سيءُ سيارو ۽ مزو چھر جو، پرين هُجن البيلا.
ٿُلھيون پوشاڪون پائڻ لاءِ ڪوٽ ڪمبل ۽ ڪُڙتا،
پُر پِڙي تي ڍير لڳا ڏِس گرم گرم گديلا.
چانہ ه جي ڪِٽلي چُلھہ مٿي سا ڪين کڻي ڪا ساهي،
ڪوپ مٿي ٻيو ڪوپ، پيڻ سان ڳاڙها اکين جا ڏيلھا.
هٿ ۾ هٿ آ، چار پرين هي پنجون مان بي آهيان،
شھر پڪي ۽ ڀنگوبهڻ ۾ کائون سڄو ڏينھن ٺيلھا.
اِمن چوي مون ڏينھن گذاريا مزي خوشي جا ڏاڍا،
غربت هوندي واھہ جو گذريا پلڪ پلڪ جا ويلھا.