رُت سانوڻ سونھن سجائي، ميڪون ماريا صنم دِي جُدائي،
دل سوران تي صدميان سُڪائي، دونھين درد دُکا تي دُکائي.
سواءِ جاني دي جيءَ پيا جلدا، نھين روح ميڏي جهل پل دا،
روندا رڙدا وتان مين رُلدا، غم درد خوشي هي گنوائي.
آيا ڏيکھہ هي مينھن اُتر دا، اڇا اُجرا اوهيرا ڪڪر دا،
ٿڌا ڦيرا هوا دي چڪر دا، آندي ڪالي ڪڪر ڪون تہ چائي.
هُڻ آءُ تہ ڍولڻ جيسان، تيڏي در دا مين نوڪر ٿيسان،
ڪهڙيان نال تيڏي، ميڏيان ريسان، مل دور ٿيوي اهنجائي.
ٿڌيان ٿر ديان هوائين پيان گهلديان، ڏاڍيان راتين رس ڪر ٺرديان،
ٻھہ ڳالھين ڪرون ڪي دل ديان، اڄ آوڻ دي ڏي وڌائي.
چانگ مانجهي اِمن نہ وسارين، ميڏا ٻيڙا تون پار اُڪارين،
ميڏي ڊٺڙي سينڌ سنوارين، ڏيوين پيار دي ونڊ ڪا سوائي.