فِرعون توکي للڪاريو ٿم ۽ پنھنجو حق سڀ ساريو ٿم،
تون تئو نہ ڪر، اهو طيش نہ ڪر، سڀ خوف اندر جو ماريو ٿم.
تون پاڻ کي جيڪو سمجهين ٿو، سو سمجهي ڇڏ، منھنجي سمجھہ ۾ آ،
تون تڪبر ۾ لاغرض نہ ٿي، تنھنجي اک ۾ اک ڏئي نہ اريو ٿم.
تون لوفر آ ڻي گڏ رهاءِ، تون ڌمڪيون ڏي، ڪر ڏکاءِ،
توکي خبر آهي منھنجي نام نسب جي، چيو اٿم سو پاڙيو ٿم.
تون تتڪر، ڪوڙ ۽ کل چٿر، منھنجي خاتي ۾ سڀ قرض لڳاءِ،
اِهو قرض ڪڏهن تہ لاهيندس، توڏي رُک سڄو پنھنجو لاڙيو ٿم.
تون پنھنجي منھن پنھنجي سوڀ فتح ايئن جام جتاءِ بس موڪل ٿئي،
هڪ ڏينھن ذلت تنھنجي نام هوندي، ڍارو اهڙو ڍاريو ٿم.
اڙي وڏيرا ڪم بخت توکي حق ناحق جي ڪل ڪانہ پئي،
منھنجي مزاحمت ڪنڌ ڪپيندئي، آخر مُلڪ سڄو هي ٻاريو ٿم.
اک ۾ ڪنڊو آ، توکي وڏيراهي چانگ اِمن جيسين زنده آ،
مرڻ پُڄاڻي تنھنجي مرضي پوءِ بہ هانۡ نہ هاريو ٿم.