مون سان ايڏي نہ ڪر بي خطا تون جفا،
دِل هي نازڪ اٿم، پاڪ ڄاڻي خُدا.
هيڏي هوڏي ڦِران، ڏس مان ڪاڏي وڃان،
مون کي ناهي مزو، مان ٿو جاڏي وڃان،
مان ٿو ڦتڪان لُڇان، تنھنجي هر هر پُڇا.
مون کي گهر ۾ مٺا، نہ ٿي ماني وڻي،
نہ ٿا ٻچڙا وڻن، نہ ٿو پاڻي وڻي،
جان آهي تتل، ماس هڏ کان جُدا.
مون کي تنھنجي ڪري، هرڪو ماڻھو وڙهيو،
جيڪو جاتي هُيو سو پيو تاتي وڙهيو،
تن کان هيڻو ٿيس، مون ڇڏيا سڀ ڦڏا.
توکي پارت ڪيم پڪ سان پلجان سڄڻ،
منھنجي دُشمن جي سامھون نہ گهمجان سڄڻ،
نڪو پرپُٺ وڄي ڪجان ڊاڙا ٺڪا.
مون سان رهجان، مگر جي مري مان وڃان،
قسم رب جو اٿئي، ٻئي کي دل نہ ڏجان،
ڇو تہ قبر ۾ بہ ناهيون دل جا پڪا.
مرڻ ناهي مِهڻو، مون کان پوءِ صنم تون،
ڏَسي ٿو وڃان توکي، ڪجان هڪڙو ڪم تون،
ڪجان غير کي نہ سلامي دُعا.
امن چانگ مانجهي وري هٿ نہ ايندئي،
هٿان تنھنجي ويو جي، وڃڻ ڪاڻ ويندئي،
هي آهي ڀاڳ تنھنجو، اڄ آهيون ڪَٺا.