چولي تي چترڪاري، غور و فڪر ڪرائي ٿي،
شمع جو ڪشش اثر ڏس هي، پتنگ پروان گهرائي ٿي.
فرهنگ خانئه ويراني، آسيسُن کان ختم خالي،
سگه ۽ سوچ، سمجھ ساري، دل هٿئون اُڏائي ٿي.
ڀنوائتا ڀاڳ نڀاڳن کان، پُٺيرا ٿيا تہ ڇا ٿيو؟
ڇانئيل اوندھ قسمت ۾، وارا پنھنجا بہ وڄائي ٿي.
تنگيل در ۾ نظر منھنجي رُسي وئي، ننڊ ننڊاکن کان،
نڙي نڙگهٽ اوجاڳن کان، جھيڻو بي سُر ڳائي ٿي.
حُسن تنھنجو امن مانجھي حقيقت ۾ آ ڏسڻ جھڙو،
فطرت ۾ هڪ عادت آ، ازخود سا مڃائي ٿي.