ڏُکن جي ڪريان ڳالھہ ڪهڙي، عجب منھنجو فسانو آ،
زبان چوڻ کان ڪاثر آ ، ڪيئن ٿي ويو زمانو آ.
اسان هن زماني کي پرکيو ۽ تہ جاچيو آ،
غُربت ۾ گُذاري، ڄڻ ڏُکن جو جيل ڪاٽيو آ،
خبر ناهي تہ ڇا ٿيندو، خبر ناهي تہ ڇا ٿيو آ،
زماني کي خبر ناهي اسان خود سُڃاتو آ،
اسان آهيون تهڙا ناهيون، ڪهڙو هي ڪارخانو آ.
شرافت ۾ گذاريوسون، نہ واقف کي وساريوسون،
چِيري سينو ڏيکاريوسون، تہ ظالم کي سيکاريوسون،
جنھن بيھي نہ اريو نہ ، کِلي اُن کي کيڪاريوسون،
سنگت مون کي ڇڏي جا وئي ساريوسون سنڀاريوسون،
ڪري جيڪو ڪري ٿو رب ٻيو سڀ ڪجهہ بھانو آ.
وڌي جيڪي ويا اڳتي، نہ اريو ڪينَ تن پُٺ ڏي،
جنين سان ساٿ سنگت جو، مري پيا سونھن ۽ سُک تي،
گهڻي گُهرجي مايا تن کي، نہ ٿيا راضي هو پن ڪک تي،
اسان کي خود وساري ويا، پري ٿي ويا وک وک تي،
وفا منھنجي توهان جي هٿ، ناحق جو نِشانو آ
نٿي بڻجي محنت سان ڀلا پوءِ ڪيئن بڻڻ گهرجي،
چڙهڻ لاءِ جَي ڪِرڻ گهرجي، ڪِرڻ کان پوءِ چڙهڻ گهرجي،
اچي دشمن وچان جيڪر، جهٽون پائي وڙهڻ گهرجي،
نہ کائي پاڻ، لاهي واتان، ٻئي ڪنھن کي ڏيڻ گهرجي،
ڪٽائبو سِر جُهڪائبو نہ ، ڀڄڻ مانجهين کي طعنو آ.
مڃي خود هي رضا تُنھنجي نہ ڪنھن کي رنجايوسين،
لاهن سيءُ بِنا، اوڇڻ گهڻو ئي مچ مچايوسين،
جُدا ٿي وئين مون کان جاني، ڏاڍو توکي پُڇايوسين،
سِڪياسين سؤ سڌون کائي، نہ ڪنھن کي سِڪايوسين،
اِمن ساڳيو اوهان جي لاءِ، ڏينھن اڄ تائين ديوانو آ