تُنھنجي دغا بہ وفا ٿيڻ لڳي ۽ وِھہ بہ دوا ٿيڻ لڳي،
جڏهن غم جي انتھا ٿيڻ لڳي تہ دک مان شفا ٿيڻ لڳي.
ڪوڙا ڪچا، پڪا سچا پِڙ ۾ پڌرا ٿيا سڀئي،
سونھن جي صرافن کان، جڏهن سِر جي صدا ٿيڻ لڳي.
خُدا تہ خُدا آ، ۽ آهي بندو برحق عاجز محڪوم،
پر هي سونھن پرور نازني، ڇو خُودي ۾ خُدا ٿيڻ لڳي.
نيڻن تي غزل لکيم ۽ چيم مان اکين جو ليکڪ،
تہ معشوق منھنجي کان، مزاق ۾ وهوا وهوا ٿيڻ لڳي.
چيائين لائيق آ، سچو آ، صحيح آ مون لاءِ مانجهي اِمن،
پرين کي جڏهن پيار لاءِ هر ماڻھو جي اِلتجا ٿيڻ لڳي.