جُـهـنجهڙي واءُ جو ٿڌڙو جـــهونــڪو، صدائن جا گل ڏٺئي اکين ۾،
ســـنــڌو ڪِــناري، سـارون ســلھاڙيــل، چئنچل ڌارا رکيئي اکيــن ۾.
سُندر سھانا، ســـپنا مـيــڙي، سـادو پوتر اُتــساھہ اُٿــيو آ،
رقص ڪــري ٿــا نــيڻ گهمن هي، عذاب ڪهڙو اُٿيئي اکين ۾.
ياد جا بند هي پاڻهي ٽــٽي پــيا، سيلاب دنيا جي اُٿل پُٿل ۾،
اڌ صدي جو منظر هي اڄ، ڪھڙي طرح ڪيئن ڪـٿــيئ اکــين ۾.
خودڪــشي جو خدشو آ، تون گُـــل نــڇاور ڇــو ٿــــو ڪــرين پيو؟
شبِ هــجر، وصــل گــمانــي، مئي ڪش رُو جو مــــٽيئي اکين ۾،
زور ســان چــنبڙي روئــي ڏنـئي، ويو سُڏڪو هوا کــي آلو ڪري سو،
لاش غريبان آڻي آڏو، بــي سُـرتو ٿي سـٽيئي اکين ۾.
پنھنجي خيال ۾ پيارا سائـين،مانجهي اِمـن کـــي ڪيــئن ٿو ڀــائين،
ظاهر مظھر ڪرين نہ ڪـــريــن، پــر پـــنھنجي ڀــيري ڪُٺئي اکين ۾.